Έτσι Ξαφνικά *

Όταν ήμουν μικρή πίστευα πως ο θάνατος ζει μακριά. Πολύ μακριά. Έξω απ' το χωριό μου, έξω απ΄το νησί μου, έξω απ'τη χώρα μου. Κάπου μακριά. Τόσο μακριά που δεν μπορεί να μας πλησιάσει. Ούτε εμάς, ούτε τους γύρω μας. Θα 'θελα να μπορώ να πιστεύω ακόμα το ίδιο..δυστυχώς όμως μεγαλώνουμε και μαζί με τα χρόνια που περνούν έρχεται η συνειδητοποίηση και η γνώση..[που τελικά σε κάνει να νιώθεις πως προτιμάς την άγνοια κάποιες φορές.]
Μακάρι να ίσχυε αυτή η παιδική μου άποψη. Να μην ερχόμασταν ποτέ αντιμέτωποι με το ''κακό''.
Όμως, εδώ, τώρα, άλλος γράφει τους κανόνες του παιχνιδιού που λέγεται 'ζωή'.
Και απ' ότι φαίνεται η ζωή είναι μικρή, απρόσμενη, άδικη..
Το 'κρίμα' δεν βγαίνει απ' το στόμα μου. Δεν μπορείς να πεις 'κρίμα' για έναν άνθρωπο που χάθηκε.
Καμιά λέξη δεν ταιριάζει..
Η σιωπή ίσως είναι μια κάποια λύση..
Οι σκέψεις όμως σε πνίγουν..
Όσο και αν ψάχνεις το ''γιατί'', απάντηση δεν θα βρεθεί.
Σκέφτεσαι αυτόν που έφυγε και αυτούς που άφησε πίσω. Δεν ξέρεις για ποιόν να στεναχωρηθείς πιο πολύ. Για αυτόν πού 'έφυγε' και για το πόσα είχε ακόμα να κάνει και να ζήσει..; Για αυτούς που η ζωή τους απο' δω και πέρα δεν θα είναι πια ίδια..; Για τα μικρά παιδιά που δεν θα ξαναπούν 'μαμά'..;
Νιώθεις πως όλη σου η ενέργεια τέλειωσε. Παρόλα αυτά οι σκέψεις φέρνουν άλλες σκέψεις..
Σκέφτεσαι πως έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι.
Παρασυρόμαστε απ' την καθημερινότητα και χάνουμε την ουσία.
Και καταλαβαίνουμε τι έχει αξία όταν συμβεί κάτι το οποίο θα μας ταρακουνήσει.
Και καμιά φορά είναι αργά.
Και μετά παρασυρόμαστε πάλι, ξεχνάμε εύκολα..
Μέχρι να ταρακουνηθούμε πάλι..
Και πάλι να ξεχάσουμε..

* Τόσο άδικα, τόσο ξαφνικά, τόσο νωρίς *

Μια στιγμή μονάχα..

Σκέφτομαι τι είναι χειρότερο όταν πεθαίνει κάποιος δικός σου εκτός απ' το ότι δεν υπάρχει πια στη ζωή (σου)..
Ίσως το ότι δεν πρόλαβες..
Δεν πρόλαβες να πεις τι νιώθεις, τι σκέφτεσαι, τι ονερεύεσαι, ότι τον συμπεριλάμβανες στα σχέδια και στα όνειρα σου.
Ότι τον αγαπάς.
Σκέφτεσαι ότι εκείνη η αγκαλιά -η τελευταία-  έπρεπε να 'χε κρατήσει πιο πολύ.
Σκέφτεσαι πόσα δεν πρόλαβε εκείνος να σου πει.
Πόσα αφήσατε στη μέση..
λόγια, πράξεις.
Μας βρίσκουν απροετοίμαστους πάντα τα γεγονότα.
Έχουν πάρει τη σκυτάλη και 'μεις ακόμα στην γραμμή εκκίνησης.

 [Να 'χαμε μια στιγμή μονάχα. Να πούμε όσα δεν προλάβαμε.]

Φθινοπωρινή Μελαγχολία

Γύρω στα μέσα Αυγούστου περίπου, όταν ακόμα οι βουτιές έδιναν και έπαιρναν, σκεφτόμουν πότε θα φθινοπωριάσει...ήθελα να μπω στη ''ρουτίνα'' μου, στο σπίτι, στη ζέστη, στην οικογενειακή θαλπωρή, ακόμα και στα βιβλία μου!

Σήμερα όμως, που είδα και ένιωσα την πρώτη βροχή του Σεπτέμβρη...

Δεν υπήρχε καθόλου ''ζωή'' εκεί έξω..στο χωριό, στο δρόμο, στη θάλασσα..

τα μόνα που υπήρχαν ήταν τα ποτάμια της βροχής στους δρόμους..

Κατάθλιψη..

Μέχρι πέρυσι αυτοί οι πρώτοι μήνες του χειμώνα σηματοδοτούσαν και μια νέα σχολική/ακαδημαϊκή χρονιά..

Φέτος όμως, που τις επόμενες μέρες δεν έχω κάτι να περιμένω, η μελαγχολία είναι μεγαλύτερη..

Περνούν τα χρόνια νερό..

σιγά το νέο θα μου πεις..

εγώ όμως τώρα το διαπιστώνω..

Σκέφτεσαι που είσαι, τι κάνεις, τι θες να κάνεις και τι μπορείς (πιο βασικό) να κάνεις..;

Και μόνο στη σκέψη ότι θα σε συνεπάρει ο χρόνος, τα χρόνια, το χρήμα, η καθημερινότητα..νιώθεις να πνίγεσαι..

Είναι απ' τις πιο έντονες στιγμές που νιώθεις ότι θες να αλλάξεις τον κόσμο!

Προσγειώνεσαι όμως γιατί..''Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ''.

Προσπαθείς να βάλεις ένα πρόγραμμα, να κάνεις σχέδια..

Πώς όμως να κάνεις σχέδια αν δεν είσαι σίγουρος ότι αυτά μπορούν να πραγματοποιηθούν;

Σκέφτεσαι τις επιλογές σου..

αρχικά αυτές που έχεις κάνει ήδη..μετανιώνεις για κάποιες, μετά από λίγο μετανιώνεις που μετάνιωσες..

ύστερα αυτές που θα κάνεις στο μέλλον..

Αβεβαιότητα..

Δεν ξέρεις τι θες..

αισθάνεσαι έρμαιο στα χέρια του χρόνου που τρέχει..και που ξέρεις ότι πρέπει να τρέξεις και 'συ μαζί του, χωρίς όμως να ξέρεις προς ποια κατεύθυνση θες να πας..

''Αόριστη πίστη''

Αισθάνεσαι την ανάγκη να πιστέψεις..
σε κάτι..
σε κάποιον..
δεν έχει σημασία που..
Νιώθεις πως έχεις την ανάγκη να αντλήσεις από κάπου δύναμη..
Ανάβεις ένα κερί, φιλάς την εικόνα που στέκει δίπλα σου και ύστερα βυθίζεσαι στις σκέψεις σου.
Σκέφτεσαι ''ας πάνε όλα καλά'' στο ζήτημα που σε απασχολεί, χωρίς να 'σαι σίγουρος στο πού απευθύνεσαι.
Πιθανόν ''κάπου'' εκεί ψηλά.
Μετανιώνεις..
Δακρύζεις..
Διορθώνεις τη σκέψη σου και λες ''αρκεί να είμαστε καλά και όλα θα γίνουν. Άλλωστε εσύ ξέρεις τι είναι σωστό και τι πρέπει να γίνει''.
Αμφιβολίες...
Το σωστό για ποιόν;
αφού συμβαίνουν τόσα που σίγουρα δεν είναι σωστά.
Νευριάζεις..
νευριάζεις επειδή δεν μπορείς να καταλάβεις και να εξηγήσεις τον λόγο που συμβαίνουν κάποια πράγματα.
Αν κάποιος ή κάτι αποφασίζει για όλους εμάς, γιατί αποφασίζει εις βάρος μερικών;
Δεν βρίσκεις απάντηση στις απορίες σου.
Ξαναχάνεσαι στις σκέψεις σου γιατί νιώθεις αδύναμος να αντιμετωπίσεις τα ανεξήγητα.
Και -ποιός ξέρει γιατί- τώρα νιώθεις ακόμα μεγαλύτερη την ανάγκη να πιστέψεις..
να πιστέψεις σε αυτό που αμφισβήτησες πριν..

Just..thoughts

Οι σκέψεις ολοένα και φουντώνουν..
Οι αντοχές λιγοστεύουν
και οι δικές σου και του άλλου..
τι σε βασανίζει;
δεν μπορείς να το εξηγήσεις, να το προσδιορίσεις, να το εκφράσεις..
Εσύ φοβάσαι..
Ο άλλος δεν ξέρει πως να αντιδράσει..
Δεν βοηθάς
αλλά δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς..
Νιώθεις πως δεν υπάρχει χώρος για άλλες σκέψεις
αλλά δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς..
Ξέρεις ότι με αυτό τον τρόπο δεν αλλάζει η κατάσταση
αλλά δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς..
Τελικά τι πρέπει να κάνεις;
Ποιός ξέρει;
Ποιός ξέρει τι πρέπει και τι δεν πρέπει;
Ποιός ξέρει το σωστό και το λάθος;
Υπάρχει σωστό;
Υπάρχει λάθος;
Είμαστε ικανοί να βρούμε από μόνοι μας τη λύση;
Πολλές φορές σκέφτομαι ότι θα ΄θελα να κατέβει ''κάτι'' από ΄κει πάνω, όοοο,τι υπάρχει εκεί ψηλά, και να μου πει τι να κάνω..
να συνεχίσω έτσι;
να αλλάξω κάτι;
να κυνηγήσω κάτι;
δεν ξέρω τι θα μου πει..
πάντως θα 'θελα να γίνεται αυτό όταν οι αμφιβολίες και η αβεβαιότητα με τριγυρίζουν..
Έστω ένα σημάδι ρε παιδί μου που θα πει προχώρα!
Συνέχισε!
ή που θα πεί Στοπ!
Αλλαγή πορείας!
Αλλά..
Τίποτα..

                                           Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΜΑΣ ΔΙΝΕΤΑΙ..

Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ' αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ.
Και μείς τι την κάνουμε ρε αντί να την ζήσουμε;
Τί την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την...
Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.
Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;
Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα...
Έτσι, μ'αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;
'Ολο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.
Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".
Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας...
Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα 'ρθει ποτέ...
Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς... Όμως το αφήσαμε για αύριο...
Για να πάμε που;
Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και μεις οι μ......, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ'τη ζωή μας, χαιρόμαστε.
Ξέρεις γιατι;
Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.
Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμμία ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, όπως η Μαρία που φούνταρε προχτές απο την ταράτσα για να μην πεθάνει.
Ήρθανε να την πάρουν και η Μαρία είπε το όχι με τον πιο αμετάκλητο τρόπο. Πήγαμε στην κηδεία της και τι άκουσα τον παπά να λέει: "Χους ει και εις χουν απελεύσει". Και τότε κατάλαβα πως η Μαρία σώθηκε. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια ...
   
                                                                                 Η Ζωή μας μια φορά μας δίνεται, Χρόνης Μίσσιος

''Κανεις δεν ειναι τοσο πλουσιος, που να μην εχει αναγκη ενα χαμογελο. Και κανεις δεν ειναι τοσο φτωχος, που να μην μπορει να το δωσει.''

Χαμογελα..
Δειχνεις πιο ομορφη οταν χαμογελας..ερχεται η γαληνη στο προσωπο σου..
Μοιαζεις με θαλασσα ηρεμη..τοσο ηρεμη που δυσκολα πιστευει κανεις πως πριν λιγα λεπτα η τρικυμια την ειχε κομματιασει.
Χαμογελα..
Ακομα και αν δεν το νιωθεις..
Ισως ετσι ξεγελασεις τη λυπη, φοβηθει και φυγει..Ναι, γιατι δεν την αντεχει τη χαρα..Ειναι για αυτην ενας αλλος κοσμος, αγνωστος.
Χαμογελα..
Ενα χαμογελο αρκει για να απομακρυνθουν οι κακες σκεψεις..
Αρκει για να παρει καποιος δυναμη..
Αρκει για να δειξεις την αγαπη σου..
Αρκει για να νιωσεις..
Αρκει για να αντεξεις και να ζησεις ενα λεπτο παραπανω..
Αρκει για να σωθεις..
Σου αρκει για να καταλαβεις το νοημα της ζωης!