Όλους θα τους ακούσεις να παραπονιούνται ότι δεν αντέχουν άλλο..γιατί κουβαλάνε ένα βάρος..συνήθως ασήκωτο..και διαφορετικό για τον καθένα..
Το βάρος της μοναξιάς..
Το βάρος του πόνου..
Το βάρος της απώλειας..
Το βάρος των προβλημάτων γενικώς..
Συχνό και καθημερινό φαινόμενο..εντελώς λογικό..
Ωστόσο, θα πρόσθετα άλλο ένα..δεν ακούω κανέναν να παραπονιέται γι' αυτό..αλλά μάλλον υπάρχει και δεν του δίνουμε την σημασία που του πρέπει..
και αυτό είναι το βάρος της αγάπης..
Δεν το έχετε ξανακούσει ε;
Και όχι!
Δεν εννοώ το να αγαπάς εσύ κάποιον..αυτό δεν μπορώ να το υπολογίσω στα ''βάρη''..
Εννοώ όταν ξέρεις και νιώθεις ότι αγαπούν εσένα!
Αληθινά όμως..
Χωρίς όρους και διαπραγματεύσεις..
Απλά, αθόρυβα και αληθινά!
Δεν είναι περίεργο το συναίσθημα;
Δεν είναι περίεργο να νιώθεις ότι σ' αγαπούν;
Είναι..σαν να κρατάς στα χέρια σου κάτι πολύτιμο..και φοβάσαι μήπως χαθεί..βασικά μήπως το κάνεις να χαθεί..
Τί ευθύνη...;
Μια ευθύνη..απόλυτα και μόνο δική σου..
Κανονικά δεν θα 'πρεπε να είναι βάρος, όμως δεν γίνεται αλλιώς..
Κοιτάζεις στα μάτια τον άνθρωπο που σου χαρίζει έτσι απλόχερα την ευτυχία και φοβάσαι..φοβάσαι μήπως τον απογοητεύσεις..μήπως τον πληγώσεις..
Αν φοβάσαι, έχεις τύψεις επειδή τριγυρίζουν στο μυαλό σου όλες αυτές οι σκέψεις..
Αν δεν φοβάσαι, νιώθεις αναίσθητος..
Το σωστό ποιό είναι;
Υπάρχει σωστό και λάθος;
Μήπως δεν είμαστε ακόμα άξιοι να αγαπηθούμε;
Θα είμαστε ποτε;
