Cap Ou Pas Cap ?

Tα λόγια είναι ωραία, αλλά οι πράξεις έχουν σημασία. Όλο λέω πως θα σταματήσω να δίνω βάση στα λόγια..πάντα όμως το ξεχνάω..Πρέπει δεν πρέπει, θες δεν θες, τα πιστεύεις..Είναι στη φύση σου..
Η απότομη προσγείωση είναι το αρνητικό..Μπορεί να έρθει, μπορεί και όχι. Δεν το ξέρεις. Το θέμα είναι 'θα ρισκάρεις' ; Και αν ρισκάρεις; Ισχύει το '' Ο Τολμών Νικά '' ; Θα έλεγα ότι δεν ισχύει. Αλλά απ' την άλλη μου φαίνεται άδικο να μην ισχύει! Για να ρισκάρεις πάει να πει πως θες κάτι πολύ..Σου αξίζει να ισχύει! Για να είμαστε όμως ρεαλιστές, μπορεί να φας και τα μούτρα σου! Καλύτερα όμως να φας εσύ τα μούτρα σου, παρά μια ζωή να σε ''τρώει'' η απορία του '' Τι θα γινόταν αν..'' Αν είχα ρισκάρει, αν είχα τολμήσει, αν, αν, αν! Τωρα ξέρεις τι έγινε. Καλώς ή κακώς ξέρεις..

Όπως λένε: ''Καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν έκανες''. Έχω μετανιώσει για πράγματα, αλλά μετά μετανιώνω που μετανιώνω! Γιατί τι θα είχα ζήσει; Κάνεις κάτι και δέχεσαι τα αποτελέσματα, γιατί τα ξέρεις, γιατί τα έμαθες! Στην αντίθετη περίπτωση ακόμα θα αναρωτιόσουν ''Τι θα γινόταν αν...'' ?

Ανοίγεις το παράθυρο... Νιωθεις το φρεσκο αερακι...

Ακους μια το κελαηδημα των πουλιων, μια τον ηχο της θαλασσας και μια τα παιδια που παιζουν στην διπλανη αυλη κουτσο..

Και φερνεις στα ματια σου τα δικα σου παιδικα χρονια.. Ατελειωτες ωρες παιχνιδιου και ξεγνοιασιας στην αυλη της εκκλησιας του χωριου..Και στο βαθος ακους τοοοοοσο ζωντανα τη φωνη της μαμας σου και τη γκρινια της που δεν πινεις αμεσως την πορτοκαλα σου και θα χαθουν οι βιταμινες..! Και χαμογελας γιατι μολις σκεφτηκες τις συναντησεις με τους συμμαθητες σου. Τις ατελειωτες συζητησεις στο τηλεφωνο σχολιαζοντας το ποιος τα 'χει με ποια και γιατι ο κουκλος της ταξης δεν σου ειπε να χορεψετε στο party του Λεωνιδα! χαχαχα! Και φτανει η σκεψη σου στις πρωτες σου εκδρομες χωρις τους γονεις! Τοτε που ολοι νιωθαμε ξαφνικα τοσο μεγαλοι και ανεξαρτητοι! Τα πρωτα ξενυχτια στα δωματια του Ξενοδοχειου.Το ανεβοκατεβασμα στους οροφους με τις πυτζαμες.Οι φωνες των καθηγητων στους διαδρομους για να κανουμε ησυχια! Το γελιο που ειχαμε ριξει με το Λινακι οταν η καθεμια μια μας επεμενε πως οι δικες της παντοφλες ειναι πιο αστειες! :))))))   

 Οταν ομαδικως ειχαμε μπει στα ιαματικα λουτρα της Εδεσσας με τα ρουχα επειδη δεν ειχαμε μαγιο!

Και φτανουμε στην Τριτη Λυκειου...οπου ολοι σε εχουν στα πουπουλα! Καθηγητες, γονεις, γνωστοι και φιλοι! Διααααβασμα.......Διααααααβασμα.......Και παλι διααααβασμα....! Να τη και η Πενταημερη! Στην ομορφη Κρητη! Αξεχαστη εμπειρια..Καλοπεραση, αστεια, πειράγματα...και μετα οι Πανελληνιες..Το αγχος, ο φοβος της αποτυχιας, η αναμονη, τα αποτελεσματα, η χαρα, η επιβραβευση. Ενα beach party στο οποιο καηκαν πολλα βιβλια..και ενα ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!! Και ξαφνικα.........ο χωρισμος, ο αποχωρισμος απο τους φιλους, τους συμμαθητες, την οικογενεια, και η αρχη μια καινουργιας ζωης, της φοιτητικης..Τα καλυτερα χρονια λενε ολοι! Καπως ετσι ειναι! Μονο που περνανε χωρις να το καταλαβεις! Γιατι που εισαι τωρα;;; Και αποτομα επανερχεσαι στο τωρα! Εισαι σπιτι σου και διαπιστωνεις οτι εισαι και στο τελος της φοιτητικης ζωης και λες με μια δυνατη φωνη γεματη απορια ''Μα καλα ποτε φτασαμε 4ο ετος?!?!''....

( Οχι ενταξει...η φωτο ειναι παραπλανητικη..! Τεταρτο ετος θεωρητικα...οχι πρακτικα! Αργουμε ακοοομα...!)
Και σκεφτεσαι το αυριο που ερχεται και τι θα φερει μαζι του....Και καπου εδω σταματας τις σκεψεις γιατι το μελλον δεν μπορεις να το γνωριζεις και ουτε να το φερεις στο μυαλο σου...Θεση στο μυαλο εχουν μονο οι αναμνησεις, το παρον και τα ονειρα...

Kai omws kati leipei..

Όταν φευγεις για να ξεχαστεις, ξεχνιεσαι ή κανεις πως ξεχνιεσαι; Και αν κάνεις πως ξεχνιεσαι για ποσο θα κοροιδευεις τον ιδιο σου τον εαυτο; Υπαρχουν καποια πραγματα που δεν σταματουν να στριφογυριζουν στο μυαλο σου..Πρόσωπα, καταστάσεις, γεγονότα, απωθημένα, ματιές, αγκαλιές, φιλιά, όνειρα..Εισαι καλα αλλα κάτι λείπει.Και δεν σ'αρέσει που το λες και που το σκεφτεσαι αλλα οντως κατι λειπει. Χωρις να ξερεις ακριβως τι ειναι αυτο..ή μηπως ξέρεις;
Και νευριαζεις γιατί λες ''δεν ειναι δυνατον να εξαρταται η δικη μου ζωη και ευτυχια απο καποιον αλλον ή καποιους αλλους''..Ετσι ειναι ομως..Ο ανθρωπος αναζητα το ''μαζι'', το ψαχνει, το θελει, το χρειαζεται..Ακομα και γω που συνεχεια λεω οτι ειμαι ιδιοτροπο και νευροσπαστο και θελω την ησυχια μου, παραδεχομαι οτι κάτι λείπει..Αυτο το κάτι! Το όμορφο! Το ιδανικό! Και απογοητευομαι! Και σκεφτομαι! Και αναρωτιεμαι! Και με παιρνει απο κάτω..
Και μετα το ξεχνας, και μετα παλι απ'την αρχη...κύκλος..συνεχομενος και ατελειωτος..όπως η ζωη, ετσι και το μυαλο..με τα πανω του και τα κατω του..
Καποιες στιγμες μισεις τη ζωη σου και καποιες αλλες κανεις το σταυρο σου γιατι βλεπεις τι γινεται γυρω σου και χαιρεσαι που ολα σου πανε καλα και ας εισαι ωρες ωρες down! Ολα χρειαζονται..Και το κεφι και η διασκεδαση και η παρεα και η ηρεμια και η μελαγχολια και η αυτοσυγκεντρωση.. Ετσι ειναι..Ολοι περναμε απο φασεις.. 
Οπως λενε '' Επιτρεπεται να πεσεις, Επιβαλλεται να σηκωθεις!''

Ta leme..

''Τα λέμε..Τόσο γενική αυτή η φράση!Ταιριάζει τέλεια στην κρύα σου στάση..Τα λέμε.Χειρότερο και από βρισιά!Τα λέμε...
Έπρεπε απλά να πεις Αντίο..
Έπρεπε απλά να πεις Αντίο, τελειώσαμε, φύγε!
Μην τολμήσεις να με βρεις ξανά..Δεν τα λέμε πια ποτέ!''

Το άκουσα τυχαία το πρωί και παρατηρώντας τους στίχους σκέφτηκα ότι ναι! αυτό είναι! μισώ και γω αυτή τη φράση! Οταν την ακους απο συγκεκριμένους ανθρώπους, σε χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά..Τόσο ψεύτικη, τόσο ψυχοφθόρα, τόσο του τύπου ''το λέω για να πω κάτι και για να νομίζεις πως θα κρατήσουμε επαφή''.. Τις περισσότερες φορές κάποιος φεύγει τόσο απλά και ο αλλος μένει και αναρωτιέται, πονάει, ελπίζει..Είναι άδικο, αλλα έτσι γίνεται..Ειναι αυτο που λεμε, καλυτερα βρίσε με! Θα ποναγε λιγότερο! Θα σε μισούσα πιο εύκολα!
Ολα είναι μια συνηθεια..Το θεμα ειναι ποσο δυσκολος θα ειναι ο χρονος που θα χρειαστεις για να συνηθισεις..

Kai an ekana la8os..Eimai euxaristhmenh me to la8os mou...!

Ερχεται καποια στιγμη ο καιρος που αλλάζεις..Δεν ξέρω ακριβως αν φταίει το ότι μεγαλωνεις και ωριμαζεις, ή αν φταίει το γεγονός ότι κουραστηκες να δεχεσαι και να ανεχεσαι τους παντες και τα παντα..Φτανεις ας πουμε στο χειλος του γκρεμου και πλεον ειναι στο χερι σου το αν θα πεσεις, ή το αν θα ζητησεις βοηθεια..και ακομα καλυτερα αν θα κανεις ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ το βημα που θα σε κινησει προς τα πισω και θα μεινεις να χαζευεις το κενο ηρεμος πια οτι δεν κινδυνευεις.

Παρατηρώ μια ''άξια σχολιασμου'' αλλαγη στον χαρακτηρα μου..Οχι βεβαια στο μεγεθος που θελω, αλλα αφου εχω κανει την αρχη, ελπιζω σιγα σιγα να βρω αυτο που ψαχνω και να γινω οπως θελω επιτελους! Διαπιστωνω οτι δεν μ'αρεσει να αφηνω εκκρεμοτητες στις σχεσεις μου με τους ανθρωπους..πραγμα δυσκολο αν ο αλλος δεν ειναι διατεθειμενος να ριξει φως στο τουνελ σου..αλλα τουλαχιστον εγω θελω να ξεκαθαριζω καποια πραγματα πρωτα στον εαυτο μου και δευτερον στους αλλους, τα οποια τα εχω στο μυαλο μου, και αφου τα εχω στο ρημαδι το μυαλο μου γιατι να μην τα περασω και στον εγκεφαλο κανενος αλλου μπας και δουμε προκοπη και ανθρωπια στην κοινωνια;; Νιωθω οτι ζηταω πολλα η αληθεια ειναι! Αλλα περισσοτερο νιωθω την αναγκη να τα διεκδικησω αυτα ''τα πολλά''. Θελω ρε γαμωτο οταν εγω ειμαι σωστη να ειναι και οι αλλοι! Δεν ειναι τοοοοσο τρομερο! Ολοι καποια στιγμη δεν εχουμε φερθει σωστα..ο καθενας για τον δικο του λογο..Και δεν βγαζω τον εαυτο μου απεξω..Υπαρχουν ενας-δυο ανθρωποι που θα θελα καποια στιγμη να συζητησω και να εξηγησω την τυχον ''αρνητικη'' συμπεριφορα μου.Υπαρχουν ομως και καποιοι αλλοι...των οποιων ο αριθμος μονο μικρος δεν ειναι, που θελω τοοοσο πολυ να βρω το θαρρος και κοιταζοντας τους στα ματια (ελπιζοντας πως θα καταλαβω την αληθεια), να ρωτησω ΓΙΑΤΙ;;;.... Με κουρασαν οι ανθρωποι, οι χαρακτηρες τους, οι εγωισμοι τους, η πονηρια τους, και η ανεγκεφαλιά τους! 

Οταν λεω οτι εκανα λαθος, και οτι ειμαι ευχαριστημενη με το λαθος μου, εννοω οτι νιωθω ας πουμε ικανοποιημενη με τον εαυτο μου γιατι  ειπα σε καποιους ανθρωπους τα οσα σκεφτομουν..Αυτο δεν το θεωρω λαθος..Αυτο που με προβληματιζει ειναι οχι το αν θα επρεπε να το κανω αλλά το κατα πόσο εγινα αντιληπτη απ' τα συγκεκριμενα προσωπα ή αν απλως για άλλη μια φορά εχασα το χρονο μου. Και δεν εννοω χασιμο χρονου το οτι ασχοληθηκα με καποιους αλλα κατηγορώντας τον εαυτο μου (για αλλη μια φορα), αναρωτιεμαι: ''Αυτοι ηθελαν να με ακουσουν ή μονο το δικο μου μυαλο δεν βρισκει ησυχια οταν δεν εχω ξεκαθαρισμενες σχεσεις και παρεες και οι αλλοι απλα αδιαφορουν;;;'' Δεν εχω διαπιστωσει ακομα τι ισχυει αλλα ενα ειναι σιγουρο.Αν διαπιστωσω την υπαρξη της αδιαφοριας θα απογοητευτω τοσο ωστε να αρχισω να ξεγραφω ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ ανθρωπους απ τη ζωη μου, πραγμα που μεχρι τωρα δυσκολα κανω..Για ολους εβρισκα και βρισκω μια δικαιολογια..Ελπιζω να μην πεσω απο το ροζ συννεφακι μου :$ :$ :$ :$