''Κανεις δεν ειναι τοσο πλουσιος, που να μην εχει αναγκη ενα χαμογελο. Και κανεις δεν ειναι τοσο φτωχος, που να μην μπορει να το δωσει.''

Χαμογελα..
Δειχνεις πιο ομορφη οταν χαμογελας..ερχεται η γαληνη στο προσωπο σου..
Μοιαζεις με θαλασσα ηρεμη..τοσο ηρεμη που δυσκολα πιστευει κανεις πως πριν λιγα λεπτα η τρικυμια την ειχε κομματιασει.
Χαμογελα..
Ακομα και αν δεν το νιωθεις..
Ισως ετσι ξεγελασεις τη λυπη, φοβηθει και φυγει..Ναι, γιατι δεν την αντεχει τη χαρα..Ειναι για αυτην ενας αλλος κοσμος, αγνωστος.
Χαμογελα..
Ενα χαμογελο αρκει για να απομακρυνθουν οι κακες σκεψεις..
Αρκει για να παρει καποιος δυναμη..
Αρκει για να δειξεις την αγαπη σου..
Αρκει για να νιωσεις..
Αρκει για να αντεξεις και να ζησεις ενα λεπτο παραπανω..
Αρκει για να σωθεις..
Σου αρκει για να καταλαβεις το νοημα της ζωης!

Και τελικά..

...δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε;

Monologos

Να 'ναι κατι περαστικο;
Να 'ναι μια δοκιμασια;
Να 'ναι η πραγματικοτητα;
και κατα συνεπεια η απολυτη αληθεια;
Απο ολα αυτα νομιζω πως με τρομαζει το τελευταιο.
Οντως δηλαδη η αληθεια ποναει..;
Και γιατι αυτη την αληθεια δεν την βλεπουμε νωριτερα ωστε να μην ερθουμε αντιμετωποι με τον πονο;
Αρνουμαι οτι ειναι αληθεια.
Δεκτό.
Αφου λοιπον δεν ειναι αληθεια, τοτε τι ειναι;
Κατι πρεπει να ειναι.
Ψαξε, ξαναψαξε, ρωτα! Σκεψου! Κλαψε!
Το βρηκες;
...................( ερχεται το αναμενομενο οχι ).
Κριμα...
Θα παραιτηθεις;
Και βεβαια οχι! Θα προσπαθησω!
.....
.....
Προσπαθησες;
Χμμ..μαλλον οχι πολυ..πρεπει και αλλο. Θελω και αλλο!
Ο αλλος θελει;
Μα υπαρχει περιπτωση να μην θελει;
Αποκλειεται!
ή μηπως υπαρχει;
( Σκεψεις-σκεψεις-σκεψεις )
Οχι! Θελει! Απλα δεν προσπαθησα αρκετα!
.....
.....
ποσο ακομα θα προσπαθεις;
δεν ξερω..
μηπως ειναι ματαιο;
Οχι, δεν γινεται! Δεν μπορει να ειναι ματαιο!
Και ομως..για βαλε και αυτη την εκδοχη στο μυαλο σου..η πραγματικοτητα που λεγαμε στην αρχη..
Το περαστικο περναει..
Η δοκιμασια τελειωνει..
Η πραγματικοτητα μενει..
Και αυτο απ' οτι φαινεται εχει μεινει.

Na mou xamogelas..

                                                              
Ξερεις τι αγαπώ;
Το χαμογελο σου..
Οχι ομως το απλο χαμογελο...
αλλα..
Οταν χαμογελανε τα ματια σου!
Θυμαμαι τις φορες που σου ελεγα ''νααα τωρα χαμογελανε τα ματακια σου'' και εσυ απαντουσες ''τι εννοεις χαμογελουν τα ματια μου;''
Και ομως τις λατρευω αυτες τις στιγμες..Οταν με κοιτας ετσι..Ειναι συνηθως οι στιγμες που εχω πει καμια χαριτωμενη βλακειουλα απο 'κεινες που σε κανουν να γελας και  κυριως να  χ α μ ο γ ε λ α ς   και να σκεφτεσαι οτι εισαι ευτυχισμενος που εισαι μαζι μου, και οτι δεν με αλλαζεις με τιποτα στον κοσμο. Ναι, εκεινες ειναι οι στιγμες που χαμογελουν τα ματια σου..και σου παει πολυ! Ζω για αυτες τις στιγμες, ειδικα οταν ξερω οτι ευθυνομαι εγω για αυτες!
Ειναι απ τα πρωτα που εχω να θυμαμαι απο 'σενα..Το ποσο ξεχωριστα χαμογελουν τα ματια σου..Και οταν συμβαινει δεν χορταινω να τα παρατηρω..
Ειναι αυτο που λεμε ''Το βλεπω στα ματια σου'' ρε παιδι μου! Δεν μπορω να το εξηγησω διαφορετικα! Τα διαβαζω! Τα νιωθω! Τα καταλαβαινω! Τα αγαπαω!
Να μου χαμογελας..Να μου χαμογελας με τον τροπο που ξερεις..Αυτο θελω!

Fear Vs Love

Όλους θα τους ακούσεις να παραπονιούνται ότι δεν αντέχουν άλλο..γιατί κουβαλάνε ένα βάρος..συνήθως ασήκωτο..και διαφορετικό για τον καθένα..
Το βάρος της μοναξιάς..
Το βάρος του πόνου..
Το βάρος της απώλειας..
Το βάρος των προβλημάτων γενικώς..
Συχνό και καθημερινό φαινόμενο..εντελώς λογικό..
Ωστόσο, θα πρόσθετα άλλο ένα..δεν ακούω κανέναν να παραπονιέται γι' αυτό..αλλά μάλλον υπάρχει και δεν του δίνουμε την σημασία που του πρέπει..
και αυτό είναι το βάρος της αγάπης..
Δεν το έχετε ξανακούσει ε;
Και όχι!
Δεν εννοώ το να αγαπάς εσύ κάποιον..αυτό δεν μπορώ να το υπολογίσω στα ''βάρη''..
Εννοώ όταν ξέρεις και νιώθεις ότι αγαπούν εσένα!
Αληθινά όμως..
Χωρίς όρους και διαπραγματεύσεις..
Απλά, αθόρυβα και αληθινά!
Δεν είναι περίεργο το συναίσθημα;
Δεν είναι περίεργο να νιώθεις ότι σ' αγαπούν;
Είναι..σαν να κρατάς στα χέρια σου κάτι πολύτιμο..και φοβάσαι μήπως χαθεί..βασικά μήπως το κάνεις να χαθεί..
Τί ευθύνη...;
Μια ευθύνη..απόλυτα και μόνο δική σου..
Κανονικά δεν θα 'πρεπε να είναι βάρος, όμως δεν γίνεται αλλιώς..
Κοιτάζεις στα μάτια τον άνθρωπο που σου χαρίζει έτσι απλόχερα την ευτυχία και φοβάσαι..φοβάσαι μήπως τον απογοητεύσεις..μήπως τον πληγώσεις..
Αν φοβάσαι,  έχεις τύψεις επειδή τριγυρίζουν στο μυαλό σου όλες αυτές οι σκέψεις..
Αν δεν φοβάσαι, νιώθεις αναίσθητος..
Το σωστό ποιό είναι;
Υπάρχει σωστό και λάθος;
Μήπως δεν είμαστε ακόμα άξιοι να αγαπηθούμε;
Θα είμαστε ποτε;

Epiloges

Σου λένε διάλεξε..
Eίναι ευκολία αυτή ή πρόβλημα ;
Διαλέγεις..
και μετά πώς το σηκώνεις το βάρος το ασήκωτο που έχει η εκλογή σου ;
Eνώ εκείνο το έτυχε..τι πούπουλο..
Στην αρχή..
Γιατί μετά σε γονατίζουν οι συνέπειες..
Aσήκωτες κι αυτές..
Kατά βάθος είναι σαν να διάλεξες.

''Σαν να διάλεξες'', Κική Δημουλά (απόσπασμα)

''Erwtikos Logos''

...<<Λες κι είχα αναστηθεί γυμνή σε μια παρμένη θύμηση

        σαν ήρθες γνώριμος και ξένος, ακριβέ μου
        να μου χαρίσεις γέρνοντας την απέραντη λύτρωση
        που γύρευα από τα γοργά σείστρα του ανέμου...>>

        Το ραγισμένο ηλιόγερμα λιγόστεψε κι εχάθη
        κι έμοιαζε πλάνη να ζητάς τα δώρα τ' ουρανού.
        Χαμήλωναν τα μάτια σου. Του φεγγαριού τ' αγκάθι
        βλάστησε και φοβήθηκες τους ίσκιους του βουνού.

    ...Μες στον καθρέφτη η αγάπη μας, πώς πάει και λιγοστεύει
       μέσα στον ύπνο τα όνειρα, σκολειό της λησμονιάς
       μέσα στα βάθη του καιρού, πώς η καρδιά στενεύει
       και χάνεται στο λίκνισμα μιας ξένης αγκαλιάς...

Γ.Σεφέρης (απόσπασμα)


 Είπα να κάνω την αρχή χθές και να μπω στο κλίμα του μαθήματος του Σεφέρη..
Ομολογώ το πρώτο μισάωρο απελπίστηκα! Μου φανηκε τελειως δυσνόητος..ακαταλαβίστικος!
Λίγο με την βοήθεια της καθηγήτριας, λίγο με την κατάλληλη προσοχή άρχισε να μου φαίνεται ενδιάφερον να προσπαθείς να μπεις στο μυαλό του ποιητή!
Διάλεξα τις τρεις τελευταιες στροφες του ποιηματος που διδαχθηκαμε, γιατι πολυ απλα αυτες με ''τραβηξαν'' περισσοτερο..
Η πρώτη, ειπε η καθηγήτρια, θεωρείται απ'τα πιο ερωτικά τετράστιχα..Δικαίως, εχω να δηλωσω!
...ήρθες, μας λεει ο Σεφέρης.. ''..ήρθες γνώριμος και ξένος..'' Πόσο αληθινος στίχος! Δύο εννοιες σε μισό στίχο! Γνώριμος..πάντα στον έρωτα εχεις την αισθηση πως τον αλλον το ξερεις απο παλια...Αλλά ταυτόχρονα Ξένος..γιατί κατα βαθος, όσο και να ερωτευθουν τα δυο προσωπα, ποτε δεν ταυτιζονται..!!
Και Ξαφνικα...''..το ραγισμένο ηλιογερμα λιγοστεψε κι εχαθη''..
Κάπως έτσι ερχεται ο χωρισμος..ο πόνος..το τέλος..
Αυτή ειναι και η πορεια των ερωτικων σχεσεων..Ο Ερωτας απ'τη φύση του ειναι μια κατάσταση που θα τελειωσει..
Η τελευταια στροφη, δειχνει το περασμα του χρονου...
''..η αγαπη μας, πως παει και λιγοστευει...
             και χάνεται στο λικνισμα μιας ξένης αγκαλιάς..''
Ξενη αγκαλιά...γκρεμίζεται σιγά σιγά η ψευδαίσθηση της μοναδικότητας...


Όμορφο ποίημα, αληθινό..
Δεν κρύβω όμως πως στη φάση που είμαι θα προτιμούσα να έχει happy end! Ισως όμως τοτε, να μην ηταν ερωτας..Απ΄την αλλη..ισως να υπάρχουν και εξαιρέσεις και να βρισκεται καπου αυτη η ..μοναδικότητα!

 

Autos o kosmos den 8a allaksei pote...

Γιατί να είναι ο κόσμος έτσι;
Γιατί να υπάρχει τόση αδικία;
Γιατί να επιβιώνει πάντα ο ισχυρότερος;
Γιατι να επιβραβεύεται το λάθος;
Γιατί να πράττει ο κόσμος μόνο με βάση το συμφέρον του;

Γιατί αν δεν είσαι ''γλειφτρόνι'' δεν πας μπροστά;
Ποιός καθορίζει το σωστό και το λάθος;
Σε ποιόν εμπιστευομαστε να τα ορίσει;
Είναι άξιος;
Κρίνει σωστά;
Και αν δεν κρίνει σωστά, μπορεί να διορθώσει το λάθος του;
Θέλει να το διορθώσει;
Αλλάζει μετά τακτική;
ή συνεχίζει..
ελπίζοντας πως την επόμενη φορά δεν θα τον καταλάβεις;
Γιατί όσο περνούν τα χρόνια, οι μέρες, οι ώρες, τα λεπτά, αυξάνονται τα ''λαμόγια'';
Θα καθαρίσει κάποτε αυτός ο κόσμος;
ή ποτέ..;;!!
Γιατί η λέξη διαφθορά είναι η πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι την κοινωνία μας;
Δεν είναι άδικο;
Δεν είναι ψυχοφθόρο;
Δεν είναι αηδιαστικό;
Ποιός αποφασίζει για 'μας και το μέλλον μας και το παρόν μας;
Και αφού βλέπουμε ότι κάτι δεν πάει καλά, γιατί δεν το σταματάμε;
Γιατί μας αρέσει το ''βόλεμα'';;
Γιατί κατά βάθος ο κόσμος δεν θέλει να αλλάξει;
Και γιατί όποιος προσπαθεί για αυτή την αλλαγή, σωπαίνει εξαναγκαστικά;;;
Γιατί συνεχίζουν να ζουν αυτοί που τον εξανάγκασαν να σωπάσει;;;
Γιατί απόλυτος κυβερνήτης μας είναι το χρήμα και συγκυβερνήτης του η δόξα;;;
Γιατί όλοι διψούν για μια σταγόνα δόξας; Και για ένα αξίωμα; Και για μια φήμη;
Πότε θα δουν ότι όλα αυτά μόνο θλίψη και προβλήματα μπορούν να προκαλέσουν;;;
Γιατί δεν υπάρχουν ''άνθρωποι'' πια;;;
Τους έχω σιχαθεί όλους! Δεν είναι τραγικό να υπάρχει αυτή η λέξη στο λεξιλόγιο μου απο τόσο νωρις;
Έτσι τα κατάφεραν όμως!
Καθε μέρα που περνάει αυτός ο κόσμος με απογοητεύει όλο και περισσότερο...και όσο και αν προσπαθώ να το αλλάξω αυτό, γιατί κατα βάθος μόνο λύπη αισθάνομαι για τον περίγυρο μου, δεν καταφέρνω τίποτα..το μόνο που κάνω είναι να σιγουρεύομαι ότι δεν αξίζει τίποτα πια!
Ντρέπομαι για λογαριασμό τους, και για λογαριασμό μας!
Είμαστε άξιοι της μοίρας μας!

 

                                         
               <<Στ' αυτιά μου δεν χωράνε υποσχέσεις
                                το έργο το 'χω δει μη με τρελαίνετε
                                               το πλοίο των ονείρων μου με πάει
                                                          σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε..>>

CHE FECE ... IL GRAN RIFIUTO

<<Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τό 'χει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντας το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποιθησή του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξανάλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ' όχι - το σωστό - εις όλην την ζωή του.>>
Κ.Π.Καβάφης

Όταν διδαχθήκαμε αυτό το ποίημα στη σχολή, ένιωσα ότι με αντιπροσωπεύει απόλυτα και αποφάσισα να το κατατάξω στα αγαπημένα μου ποιήματα.
Διαβάζοντας το, μπορείς να αναρωτηθείς για πολλά πράγματα!
Πόσο μακριά μπορεί να πάει ο άνθρωπος που λέει ''Ναι''; ..Στην ουσία δεν πάει πουθενά, δεν εξελίσσεται! Απλώς είναι συνεπής.
Ο Καβάφης μιλά για αυτούς που σε μια κρίσιμη στιγμή της ζωής τους, τολμούν να εκφράσουν αυτό που πραγματικά πιστεύουν και θέλουν! Θεωρούν πιο σωστό να αρνηθούν ακομα και αν θα έχουν προσωπικό κόστος! Δεν τους καταβάλλει ο φόβος, δεν δειλιάζουν, δεν παρασύρονται, δεν συμβιβαζονται! Βαδίζουν αντίθετα στο ρεύμα! Δεν διστάζουν να υπερασπιστούν τις απόψεις, τα θέλω και τα πιστευω τους!
Για όλα αυτά χρειάζονται δύναμη, πυγμη, θάρρος, αποφασιστικότητα και να είναι σε ετοιμότητα για την κατακραυγή που θα αντιμετωπίσουν στη συνεχεια! Καλως ή κακως το διαφορετικό ενοχλει!
Ζω για τη στιγμή που θα εχω το θαρρος να πω αυτο το Όχι!

....Einai o hxos ths fwnhs sou na mou leei sto akoustiko................!!!

Είναι δυνατόν να γνωρίζεις έναν άνθρωπο τόσο λίγο και να νιώθεις ότι τον ξέρεις χρόνια;
Μέχρι να μου συμβεί δεν το πίστευα..
Βασικα μου φαινοταν αδιανοητο..και οχι για κανεναν αλλο λογο, απλα, να..μαλλον φταίει που δεν αφηνομουν..υποθετω δηλαδη..αλλα τελικα ειναι ωραιο να αφηνεσαι..
Πάντα με φοβιζε η διαδικασια του να μαθεις καποιον, και ακομα περισσοτερο να μαθει καποιος εσενα! Εσενα ομως! Στο βαθος! Να ανοιχτεις, να δειξεις τις αδυναμιες σου! Ολο αυτο με τρομαζε..
Και μονο στην ιδεα τρελαινομουν! Πίστευα οτι αν ανοιχτεις γινεσαι ευαλωτος και ευκολα πληγωνεσαι!
Και γινεται αυτο, αν ανοιχτεις σε λαθος ανθρωπους..Αφου λοιπον δεν ξερεις ποιοι αξιζουν και ποιοι οχι, κλεινεσαι στον εαυτο σου για να εισαι σιγουρος.
Οχι πως αυτο ειναι λυση, αλλα τουλαχιστον εχεις το κεφαλι σου ησυχο! Την πατας, την ξαναπατας και πλεον σε βαραινουν τόνοι καχυποψιας και απογοητευσης που δεν σε αφηνουν να δωσεις αλλες ευκαιριες.
Κακως βεβαια γιατι δεν ειναι ολοι ιδιοι..
Γνωριζεις λοιπον καποιον και σκεφτεσαι ''σιγα μην διαφερει''..και βλεπεις οτι οντως διαφερει..αλλα όοοοχι! Αποκλειεται! Ειναι που εισαι στην αρχη της ανακαλυψης της προσωπικοτητας και οταν ψαξεις λιγο ακομα θα δεις τον πραγματικο του εαυτο. Τι γινεται ομως οταν ψαχνοντας, αντι για τα αρνητικα που θεωρεις δεδομενα, βλεπεις ολοενα και περισσοτερα θετικα; Σιγουρα ξαφνιαζεσαι!
Για να επανελθω λοιπον, θεωρουσα πολυ δυσκολο να μαθεις και να σε μαθουν.
Και οσο συνειδητοποιω οτι αυτο συμβαινει, φοβαμαι ακομα περισσοτερο..αλλα ειναι ωραιος φοβος. Βασικα νιωθεις περιεργα οταν καποιος θελει να σε μαθει ισως και καλυτερα απ' οτι εσυ ξερεις τον ιδιο σου τον εαυτο. Αλλα μ'αρεσει η ιδεα. Ισως δεν ειναι τοσο τρομερο. Οπως σε ξερει η μαμα σου και η κολλητη σου, ετσι θα σε μαθει και καποιος αλλος, που λογικα στην πορεια μαζι του θα σε ενωνουν πολλα πραγματα..και ειναι ομορφο αυτο!
Περνάς χρόνο μαζί του, γνωρίζεστε καλυτερα, μαθαινετε τις αδυναμιες σας, τις ξεπερνατε, συζητατε, αισθανεται εμπιστοσυνη ο ενας για τον αλλον, κανετε πραγματα μαζι, ζητας τις συμβουλες του γιατι ξερεις οτι θελει το καλο σου και μπορει να σε βοηθησει, σε ξαφνιαζει καθε μερα θετικα και χαιρεσαι γι'αυτο! Κανει τις μερες σου ομορφοτερες!

 Νιωθεις τυχερη που ηρθε στη ζωη σου..Οταν δεν ειστε μαζι σου λειπει, νιωθεις χαμενη..
Του λες τι σκεφτεσαι..ειναι εκει για ΄σενα και δεν φοβαται τιποτα.
Υπαρχουν βεβαια και στιγμες που κυριολεκτικα πετας! Δεν υπαρχει λογικη! Δεν υπαρχει τιποτα! Μονο αυτο που ζεις και δεν θες να τελειωσει!
Σου αρκει να τον κοιτας και να σου χαμογελαει!
Θες να ζησεις το ονειρο σου..που ομως ειναι πραγματικοτητα! 

Na Sou Pw Mia Istoria..

«Ήρθα δάσκαλε, γιατί νιώθω τόσο ασήμαντος που δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Μου λένε ότι δεν αξίζω τίποτα, ότι δεν κάνω τίποτα σωστά, ότι είμαι αδέξιος και χαζός. Πώς μπορώ να βελτιωθώ; Τι μπορώ να κάνω για να με εκτιμήσουν περισσότερο;”
Ο δάσκαλος, χωρίς να τον κοιτάξει, του είπε: “Πόσο λυπάμαι αγόρι μου. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω γιατί πρώτα πρέπει να λύσω ένα δικό μου πρόβλημα. Μετά ίσως…’”και ύστερα από μια παύση συνέχισε: ” αν θέλεις να με βοηθήσεις εσύ, μπορεί να λύσω γρήγορα το πρόβλημά μου και μετά να μπορέσω να σε βοηθήσω”.
“ε… μετά χαράς, δάσκαλε” είπε διστακτικά ο νεαρός, νιώθοντας ότι τον υποτιμούσαν γι’ άλλη μια φορά και μετέθεταν τις ανάγκες του.
“Ωραία” συνέχισε ο δάσκαλος.
Έβγαλε ένα δαχτυλίδι που φορούσε στο αριστερό του χέρι και το έδωσε στο αγόρι, λέγοντας: “πάρε το άλογο που είναι εκεί έξω και τρέξε στην αγορά. Πρέπει να πουλήσω αυτό το δαχτυλίδι για να πληρώσω ένα χρέος. Είναι ανάγκη να πάρεις όσο περισσότερα χρήματα μπορείς γι’ αυτό. Και με κανέναν τρόπο μη δεχτείς λιγότερα από ένα χρυσό φλουρί. Πήγαινε και έλα με το χρυσό φλουρί όσο πιο γρήγορα μπορείς.”
Ο νεαρός πήρε το δαχτυλίδι και έφυγε. Μόλις έφτασε στην αγορά άρχισε να προσφέρει το δαχτυλίδι στους εμπόρους που το κοίταζαν με κάποιο ενδιαφέρον, ώσπου ο νεαρός έλεγε τι ζητούσε γι’ αυτό. Όταν το παιδί έλεγε “ένα χρυσό φλουρί’ όλοι γελούσαν.
Αφού προσπάθησε να πουλήσει το κόσμημα σε όποιον συνάντησε στον δρόμο του στην αγορά -και σίγουρα θα ήταν πάνω από 100 άτομα-, παραδέχτηκε την αποτυχία του, καβάλησε το άλογο και γύρισε πίσω.
Πόσο θα ήθελε ο νεαρός να είχε ένα χρυσό φλουρί για να το δώσει στο δάσκαλο και να τον γλιτώσει από το πρόβλημά του. Έτσι θα έπαιρνε κι αυτός τη συμβουλή και τη βοήθεια του Δασκάλου.
“Δάσκαλε”‘ είπε, “λυπάμαι. Είναι αδύνατον να τα καταφέρω. Ίσως να μπορούσα να πάρω δύο ή τρία ασημένια, όμως νομίζω ότι δεν μπορώ να γελάσω κανέναν για την πραγματική αξία του δαχτυλιδιού.”
Αυτό που είπες είναι πολύ σημαντικό, νεαρέ μου φίλε’ απάντησε ο δάσκαλος. “Πρέπει πρώτα να μάθουμε την αληθινή αξία του δαχτυλιδιού. Καβάλησε πάλι το άλογο και πήγαινε στονκοσμηματοπώλη. Ποιος άλλος θα ξέρει καλύτερα; Πες του ότι θέλεις να το πουλήσεις και ρώτησε πόσα μπορεί να πιάσει. Όμως, μην του το πουλήσεις όσα κι αν σου προσφέρει. Γύρισε πίσω με το δαχτυλίδι.”
Ο νεαρός καβάλησε και έφυγε πάλι. Ο κοσμηματοπώλης εξέτασε το δαχτυλίδι στο φως του κεριού, το κοίταξε με τον φακό, το ζύγισε και μετά είπε στο παιδί: Πες στο δάσκαλο αγόρι μου, ότι αν θέλει να το πουλήσει αμέσως, δεν μπορώ να του δώσω παραπάνω από πενήντα οχτώ χρυσά φλουριά για το δαχτυλίδι του.
”Πενήντα οχτώ χρυσά;” Φώναξε το παιδί.
“Ναι” απάντησε ο κοσμηματοπώλης.
Ο νεαρός έτρεξε συγκινημένος στο σπίτι του δασκάλου να του πει τα καθέκαστα.
“Κάθισε” του είπε ο δάσκαλος αφού τον άκουσε. “είσαι κι εσύ σαν αυτό το δαχτυλίδι. Ένα πολύτιμο και μοναδικό κόσμημα. Και σαν τέτοιο, πρέπει να σε εκτιμήσει ένας αληθινά ειδικός. Γιατί στην ζωή σου γυρίζεις εδώ κι εκεί ζητώντας να εκτιμήσει ο καθένας την πραγματική σου αξία;”

Και μ’ αυτά τα λόγια, έβαλε πάλι το δαχτυλίδι στο μικρό δάχτυλο του αριστερού του χεριού.»

Από το βιβλίο του Χορχε Μπουκάϊ ''Να σου πω μια ιστορια''..
Την διαβασα πολλες φορες αυτη την ιστορια, και μετα απο χρόνια νομίζω την εμπέδωσα με τον καλυτερο τρόπο!

Malistaaaaa!

Και περιέργως ερχεται η στιγμη που διαπιστωνεις οτι υπαρχουν και φυσιολογικοι ανθρωποι σε αυτο το χαος εκει εξω..Και εννοειται αρνεισαι να το πιστεψεις..Λες δεν μπορει..Κατι στραβό υπαρχει..Δεν ειναι δυνατον..
Αλλα δεν φταις εσυ..Εχεις συναντησει τοοοοσες αχαρακτηριστες συμπεριφορες που οοο,τι σωστο και ομορφο κανει την εμφανιση του το υποπτευεσαι! Θελοντας και μη το κανεις! Και κρατιεσαι, και δεν ενθουσιαζεσαι, και δεν αφηνεσαι..
Σιγα σιγα ομως, οσο περναει ο καιρος, αναρωτιεσαι '' μηπως τελικα; ''
Μηπως οντως υπαρχουν ΣΩΣΤΟΙ ανθρωποι στον κοσμο που ζουμε; Μηπως δεν ειναι ολοι ιδιοι;
Απ' ότι φαινεται υπαρχουν, και την καταλληλη στιγμή κανουν την εμφανιση τους!
Btw νιωθω την αναγκη να ευχαριστησω τον Αγιο Βασιλη, που ευτυχως δεν με ακουσε (ξερει αυτος)!
Θα συνεχισω να νιωθω τυχερη λοιπον και απλα θα το απολαυσω! <3 

Sta upogeia einai h 8ea..

΄΄ Τα πιο ωραία πράγματα ερχονται εκει που δεν τα περιμενεις, και γινονται τα θαυματα οταν παψεις να επιμενεις.΄΄ 
Μαλιστα..
Ψαχνω ενα προχειρο σχόλιο, αλλα δεν βρισκω! Βασικα ξερω 2 φρασεις ας πουμε, που χρησιμοποιουμε συχνα πυκνα. Η μια ειναι η θετικη '' οταν θες κατι πολυ, το συμπαν συνωμοτει για να το αποκτησεις'' και η αλλη ειναι ο γνωστος νόμος του Μερφυ που λεει οτι ''αν μπορει κατι να παει στραβα, θα παει''. Και ρωταω εγω τωρα, τί απ'τα δύο ισχυει;
Αγνωστο..
Βασικα θα 'θελα πολυ να ισχυει η πρωτη! Αλλα ρε γαμωτο, γιατι παααντα οταν εγω θελω κατι πολυ, καταληγει να συμβαινει το αντιθετο απο αυτο που θελω;; Και μην μου πειτε 'διαβολικη χρονικη συγκυρια'. Και αντικειμενικα τωρα, το συμπαν δεν εχει αλλη δουλεια να κανει απ΄το να προσπαθει να μου εκπληρωσει καααθε επιθυμια; Ακομα και ο Αγιος Βασιλης ενα δωρο φερνει, μια φορα το χρονο! Και το τζίνι που θα βγει μεσα απ΄το λυχναρι τρεις ευχες σου εκπληρωνει!
Οποτε ακυρο!
Και οκ, στηριζεσαι στις δικες σου δυναμεις και δεν εχεις καμια υποχρεωση στο συμπαν! Με τι ψυχη ομως  να παλεψεις αν εχεις στο μυαλο σου οτι κατι θα παει στραβα; Δηλαδη σαν να σου λενε ''καν' το και θα αποτυχεις!''. Ετσι μπερδευουν τον κοσμο και δεν ξερει τι να πρωτοπιστεψει..!
Παλι μπερδευτηκα! Εγω δηλαδη τωρα αν θελω κατι, να σκεφτομαι οτι θα γινει αυτο που θελω ή να ειμαι κλασικα προετοιμασμενη για το χειροτερο;
Και γιατί οταν γίνεται κατι καλο δεν το ευχαριστιεσαι αλλα ψαχνεσαι; Δηλαδη με τιποτα δεν ειμαστε ικανοποιημενοι?!?!
Θελω να πιστευω οτι αν θες κατι πολυ, αυτο γινεται, αλλα επειδη με χαρακτηριζει και μια καχυποψια, κααατι δεν μου κολλαει στην ολη κατασταση! Αν ισχυε, ο κοσμος δεν θα ειχε προβληματα! Εκτος αν ισχυει για συγκεκριμενες καταστασεις, ξερεις, που και να μην γινει κατι δεν χαθηκε και ο κοσμος..
Δεν ξερω...
Αυτό που ξερω ειναι οτι θελω να ερχονται ομορφα πραγματα, και να ερχονται αβιαστα κ απροετοιμαστα, γιατι τα ξαφνικα ειναι και τα καλυτερα! Και μαλλον τελικα πρεπει να σταματησεις να κυνηγας κατι, για να παρει αυτο το κατι την αποφαση να σε πλησιασει!