''Erwtikos Logos''

...<<Λες κι είχα αναστηθεί γυμνή σε μια παρμένη θύμηση

        σαν ήρθες γνώριμος και ξένος, ακριβέ μου
        να μου χαρίσεις γέρνοντας την απέραντη λύτρωση
        που γύρευα από τα γοργά σείστρα του ανέμου...>>

        Το ραγισμένο ηλιόγερμα λιγόστεψε κι εχάθη
        κι έμοιαζε πλάνη να ζητάς τα δώρα τ' ουρανού.
        Χαμήλωναν τα μάτια σου. Του φεγγαριού τ' αγκάθι
        βλάστησε και φοβήθηκες τους ίσκιους του βουνού.

    ...Μες στον καθρέφτη η αγάπη μας, πώς πάει και λιγοστεύει
       μέσα στον ύπνο τα όνειρα, σκολειό της λησμονιάς
       μέσα στα βάθη του καιρού, πώς η καρδιά στενεύει
       και χάνεται στο λίκνισμα μιας ξένης αγκαλιάς...

Γ.Σεφέρης (απόσπασμα)


 Είπα να κάνω την αρχή χθές και να μπω στο κλίμα του μαθήματος του Σεφέρη..
Ομολογώ το πρώτο μισάωρο απελπίστηκα! Μου φανηκε τελειως δυσνόητος..ακαταλαβίστικος!
Λίγο με την βοήθεια της καθηγήτριας, λίγο με την κατάλληλη προσοχή άρχισε να μου φαίνεται ενδιάφερον να προσπαθείς να μπεις στο μυαλό του ποιητή!
Διάλεξα τις τρεις τελευταιες στροφες του ποιηματος που διδαχθηκαμε, γιατι πολυ απλα αυτες με ''τραβηξαν'' περισσοτερο..
Η πρώτη, ειπε η καθηγήτρια, θεωρείται απ'τα πιο ερωτικά τετράστιχα..Δικαίως, εχω να δηλωσω!
...ήρθες, μας λεει ο Σεφέρης.. ''..ήρθες γνώριμος και ξένος..'' Πόσο αληθινος στίχος! Δύο εννοιες σε μισό στίχο! Γνώριμος..πάντα στον έρωτα εχεις την αισθηση πως τον αλλον το ξερεις απο παλια...Αλλά ταυτόχρονα Ξένος..γιατί κατα βαθος, όσο και να ερωτευθουν τα δυο προσωπα, ποτε δεν ταυτιζονται..!!
Και Ξαφνικα...''..το ραγισμένο ηλιογερμα λιγοστεψε κι εχαθη''..
Κάπως έτσι ερχεται ο χωρισμος..ο πόνος..το τέλος..
Αυτή ειναι και η πορεια των ερωτικων σχεσεων..Ο Ερωτας απ'τη φύση του ειναι μια κατάσταση που θα τελειωσει..
Η τελευταια στροφη, δειχνει το περασμα του χρονου...
''..η αγαπη μας, πως παει και λιγοστευει...
             και χάνεται στο λικνισμα μιας ξένης αγκαλιάς..''
Ξενη αγκαλιά...γκρεμίζεται σιγά σιγά η ψευδαίσθηση της μοναδικότητας...


Όμορφο ποίημα, αληθινό..
Δεν κρύβω όμως πως στη φάση που είμαι θα προτιμούσα να έχει happy end! Ισως όμως τοτε, να μην ηταν ερωτας..Απ΄την αλλη..ισως να υπάρχουν και εξαιρέσεις και να βρισκεται καπου αυτη η ..μοναδικότητα!

 

Autos o kosmos den 8a allaksei pote...

Γιατί να είναι ο κόσμος έτσι;
Γιατί να υπάρχει τόση αδικία;
Γιατί να επιβιώνει πάντα ο ισχυρότερος;
Γιατι να επιβραβεύεται το λάθος;
Γιατί να πράττει ο κόσμος μόνο με βάση το συμφέρον του;

Γιατί αν δεν είσαι ''γλειφτρόνι'' δεν πας μπροστά;
Ποιός καθορίζει το σωστό και το λάθος;
Σε ποιόν εμπιστευομαστε να τα ορίσει;
Είναι άξιος;
Κρίνει σωστά;
Και αν δεν κρίνει σωστά, μπορεί να διορθώσει το λάθος του;
Θέλει να το διορθώσει;
Αλλάζει μετά τακτική;
ή συνεχίζει..
ελπίζοντας πως την επόμενη φορά δεν θα τον καταλάβεις;
Γιατί όσο περνούν τα χρόνια, οι μέρες, οι ώρες, τα λεπτά, αυξάνονται τα ''λαμόγια'';
Θα καθαρίσει κάποτε αυτός ο κόσμος;
ή ποτέ..;;!!
Γιατί η λέξη διαφθορά είναι η πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι την κοινωνία μας;
Δεν είναι άδικο;
Δεν είναι ψυχοφθόρο;
Δεν είναι αηδιαστικό;
Ποιός αποφασίζει για 'μας και το μέλλον μας και το παρόν μας;
Και αφού βλέπουμε ότι κάτι δεν πάει καλά, γιατί δεν το σταματάμε;
Γιατί μας αρέσει το ''βόλεμα'';;
Γιατί κατά βάθος ο κόσμος δεν θέλει να αλλάξει;
Και γιατί όποιος προσπαθεί για αυτή την αλλαγή, σωπαίνει εξαναγκαστικά;;;
Γιατί συνεχίζουν να ζουν αυτοί που τον εξανάγκασαν να σωπάσει;;;
Γιατί απόλυτος κυβερνήτης μας είναι το χρήμα και συγκυβερνήτης του η δόξα;;;
Γιατί όλοι διψούν για μια σταγόνα δόξας; Και για ένα αξίωμα; Και για μια φήμη;
Πότε θα δουν ότι όλα αυτά μόνο θλίψη και προβλήματα μπορούν να προκαλέσουν;;;
Γιατί δεν υπάρχουν ''άνθρωποι'' πια;;;
Τους έχω σιχαθεί όλους! Δεν είναι τραγικό να υπάρχει αυτή η λέξη στο λεξιλόγιο μου απο τόσο νωρις;
Έτσι τα κατάφεραν όμως!
Καθε μέρα που περνάει αυτός ο κόσμος με απογοητεύει όλο και περισσότερο...και όσο και αν προσπαθώ να το αλλάξω αυτό, γιατί κατα βάθος μόνο λύπη αισθάνομαι για τον περίγυρο μου, δεν καταφέρνω τίποτα..το μόνο που κάνω είναι να σιγουρεύομαι ότι δεν αξίζει τίποτα πια!
Ντρέπομαι για λογαριασμό τους, και για λογαριασμό μας!
Είμαστε άξιοι της μοίρας μας!

 

                                         
               <<Στ' αυτιά μου δεν χωράνε υποσχέσεις
                                το έργο το 'χω δει μη με τρελαίνετε
                                               το πλοίο των ονείρων μου με πάει
                                                          σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε..>>

CHE FECE ... IL GRAN RIFIUTO

<<Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τό 'χει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντας το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποιθησή του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξανάλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ' όχι - το σωστό - εις όλην την ζωή του.>>
Κ.Π.Καβάφης

Όταν διδαχθήκαμε αυτό το ποίημα στη σχολή, ένιωσα ότι με αντιπροσωπεύει απόλυτα και αποφάσισα να το κατατάξω στα αγαπημένα μου ποιήματα.
Διαβάζοντας το, μπορείς να αναρωτηθείς για πολλά πράγματα!
Πόσο μακριά μπορεί να πάει ο άνθρωπος που λέει ''Ναι''; ..Στην ουσία δεν πάει πουθενά, δεν εξελίσσεται! Απλώς είναι συνεπής.
Ο Καβάφης μιλά για αυτούς που σε μια κρίσιμη στιγμή της ζωής τους, τολμούν να εκφράσουν αυτό που πραγματικά πιστεύουν και θέλουν! Θεωρούν πιο σωστό να αρνηθούν ακομα και αν θα έχουν προσωπικό κόστος! Δεν τους καταβάλλει ο φόβος, δεν δειλιάζουν, δεν παρασύρονται, δεν συμβιβαζονται! Βαδίζουν αντίθετα στο ρεύμα! Δεν διστάζουν να υπερασπιστούν τις απόψεις, τα θέλω και τα πιστευω τους!
Για όλα αυτά χρειάζονται δύναμη, πυγμη, θάρρος, αποφασιστικότητα και να είναι σε ετοιμότητα για την κατακραυγή που θα αντιμετωπίσουν στη συνεχεια! Καλως ή κακως το διαφορετικό ενοχλει!
Ζω για τη στιγμή που θα εχω το θαρρος να πω αυτο το Όχι!

....Einai o hxos ths fwnhs sou na mou leei sto akoustiko................!!!

Είναι δυνατόν να γνωρίζεις έναν άνθρωπο τόσο λίγο και να νιώθεις ότι τον ξέρεις χρόνια;
Μέχρι να μου συμβεί δεν το πίστευα..
Βασικα μου φαινοταν αδιανοητο..και οχι για κανεναν αλλο λογο, απλα, να..μαλλον φταίει που δεν αφηνομουν..υποθετω δηλαδη..αλλα τελικα ειναι ωραιο να αφηνεσαι..
Πάντα με φοβιζε η διαδικασια του να μαθεις καποιον, και ακομα περισσοτερο να μαθει καποιος εσενα! Εσενα ομως! Στο βαθος! Να ανοιχτεις, να δειξεις τις αδυναμιες σου! Ολο αυτο με τρομαζε..
Και μονο στην ιδεα τρελαινομουν! Πίστευα οτι αν ανοιχτεις γινεσαι ευαλωτος και ευκολα πληγωνεσαι!
Και γινεται αυτο, αν ανοιχτεις σε λαθος ανθρωπους..Αφου λοιπον δεν ξερεις ποιοι αξιζουν και ποιοι οχι, κλεινεσαι στον εαυτο σου για να εισαι σιγουρος.
Οχι πως αυτο ειναι λυση, αλλα τουλαχιστον εχεις το κεφαλι σου ησυχο! Την πατας, την ξαναπατας και πλεον σε βαραινουν τόνοι καχυποψιας και απογοητευσης που δεν σε αφηνουν να δωσεις αλλες ευκαιριες.
Κακως βεβαια γιατι δεν ειναι ολοι ιδιοι..
Γνωριζεις λοιπον καποιον και σκεφτεσαι ''σιγα μην διαφερει''..και βλεπεις οτι οντως διαφερει..αλλα όοοοχι! Αποκλειεται! Ειναι που εισαι στην αρχη της ανακαλυψης της προσωπικοτητας και οταν ψαξεις λιγο ακομα θα δεις τον πραγματικο του εαυτο. Τι γινεται ομως οταν ψαχνοντας, αντι για τα αρνητικα που θεωρεις δεδομενα, βλεπεις ολοενα και περισσοτερα θετικα; Σιγουρα ξαφνιαζεσαι!
Για να επανελθω λοιπον, θεωρουσα πολυ δυσκολο να μαθεις και να σε μαθουν.
Και οσο συνειδητοποιω οτι αυτο συμβαινει, φοβαμαι ακομα περισσοτερο..αλλα ειναι ωραιος φοβος. Βασικα νιωθεις περιεργα οταν καποιος θελει να σε μαθει ισως και καλυτερα απ' οτι εσυ ξερεις τον ιδιο σου τον εαυτο. Αλλα μ'αρεσει η ιδεα. Ισως δεν ειναι τοσο τρομερο. Οπως σε ξερει η μαμα σου και η κολλητη σου, ετσι θα σε μαθει και καποιος αλλος, που λογικα στην πορεια μαζι του θα σε ενωνουν πολλα πραγματα..και ειναι ομορφο αυτο!
Περνάς χρόνο μαζί του, γνωρίζεστε καλυτερα, μαθαινετε τις αδυναμιες σας, τις ξεπερνατε, συζητατε, αισθανεται εμπιστοσυνη ο ενας για τον αλλον, κανετε πραγματα μαζι, ζητας τις συμβουλες του γιατι ξερεις οτι θελει το καλο σου και μπορει να σε βοηθησει, σε ξαφνιαζει καθε μερα θετικα και χαιρεσαι γι'αυτο! Κανει τις μερες σου ομορφοτερες!

 Νιωθεις τυχερη που ηρθε στη ζωη σου..Οταν δεν ειστε μαζι σου λειπει, νιωθεις χαμενη..
Του λες τι σκεφτεσαι..ειναι εκει για ΄σενα και δεν φοβαται τιποτα.
Υπαρχουν βεβαια και στιγμες που κυριολεκτικα πετας! Δεν υπαρχει λογικη! Δεν υπαρχει τιποτα! Μονο αυτο που ζεις και δεν θες να τελειωσει!
Σου αρκει να τον κοιτας και να σου χαμογελαει!
Θες να ζησεις το ονειρο σου..που ομως ειναι πραγματικοτητα!