Είναι δυνατόν να γνωρίζεις έναν άνθρωπο τόσο λίγο και να νιώθεις ότι τον ξέρεις χρόνια;
Μέχρι να μου συμβεί δεν το πίστευα..
Βασικα μου φαινοταν αδιανοητο..και οχι για κανεναν αλλο λογο, απλα, να..μαλλον φταίει που δεν αφηνομουν..υποθετω δηλαδη..αλλα τελικα ειναι ωραιο να αφηνεσαι..
Πάντα με φοβιζε η διαδικασια του να μαθεις καποιον, και ακομα περισσοτερο να μαθει καποιος εσενα! Εσενα ομως! Στο βαθος! Να ανοιχτεις, να δειξεις τις αδυναμιες σου! Ολο αυτο με τρομαζε..
Και μονο στην ιδεα τρελαινομουν! Πίστευα οτι αν ανοιχτεις γινεσαι ευαλωτος και ευκολα πληγωνεσαι!
Και γινεται αυτο, αν ανοιχτεις σε λαθος ανθρωπους..Αφου λοιπον δεν ξερεις ποιοι αξιζουν και ποιοι οχι, κλεινεσαι στον εαυτο σου για να εισαι σιγουρος.
Οχι πως αυτο ειναι λυση, αλλα τουλαχιστον εχεις το κεφαλι σου ησυχο! Την πατας, την ξαναπατας και πλεον σε βαραινουν τόνοι καχυποψιας και απογοητευσης που δεν σε αφηνουν να δωσεις αλλες ευκαιριες.
Κακως βεβαια γιατι δεν ειναι ολοι ιδιοι..
Γνωριζεις λοιπον καποιον και σκεφτεσαι ''σιγα μην διαφερει''..και βλεπεις οτι οντως διαφερει..αλλα όοοοχι! Αποκλειεται! Ειναι που εισαι στην αρχη της ανακαλυψης της προσωπικοτητας και οταν ψαξεις λιγο ακομα θα δεις τον πραγματικο του εαυτο. Τι γινεται ομως οταν ψαχνοντας, αντι για τα αρνητικα που θεωρεις δεδομενα, βλεπεις ολοενα και περισσοτερα θετικα; Σιγουρα ξαφνιαζεσαι!
Για να επανελθω λοιπον, θεωρουσα πολυ δυσκολο να μαθεις και να σε μαθουν.
Και οσο συνειδητοποιω οτι αυτο συμβαινει, φοβαμαι ακομα περισσοτερο..αλλα ειναι ωραιος φοβος. Βασικα νιωθεις περιεργα οταν καποιος θελει να σε μαθει ισως και καλυτερα απ' οτι εσυ ξερεις τον ιδιο σου τον εαυτο. Αλλα μ'αρεσει η ιδεα. Ισως δεν ειναι τοσο τρομερο. Οπως σε ξερει η μαμα σου και η κολλητη σου, ετσι θα σε μαθει και καποιος αλλος, που λογικα στην πορεια μαζι του θα σε ενωνουν πολλα πραγματα..και ειναι ομορφο αυτο!
Περνάς χρόνο μαζί του, γνωρίζεστε καλυτερα, μαθαινετε τις αδυναμιες σας, τις ξεπερνατε, συζητατε, αισθανεται εμπιστοσυνη ο ενας για τον αλλον, κανετε πραγματα μαζι, ζητας τις συμβουλες του γιατι ξερεις οτι θελει το καλο σου και μπορει να σε βοηθησει, σε ξαφνιαζει καθε μερα θετικα και χαιρεσαι γι'αυτο! Κανει τις μερες σου ομορφοτερες!
Νιωθεις τυχερη που ηρθε στη ζωη σου..Οταν δεν ειστε μαζι σου λειπει, νιωθεις χαμενη..
Του λες τι σκεφτεσαι..ειναι εκει για ΄σενα και δεν φοβαται τιποτα.
Υπαρχουν βεβαια και στιγμες που κυριολεκτικα πετας! Δεν υπαρχει λογικη! Δεν υπαρχει τιποτα! Μονο αυτο που ζεις και δεν θες να τελειωσει!
Σου αρκει να τον κοιτας και να σου χαμογελαει!
Θες να ζησεις το ονειρο σου..που ομως ειναι πραγματικοτητα!
Μέχρι να μου συμβεί δεν το πίστευα..
Βασικα μου φαινοταν αδιανοητο..και οχι για κανεναν αλλο λογο, απλα, να..μαλλον φταίει που δεν αφηνομουν..υποθετω δηλαδη..αλλα τελικα ειναι ωραιο να αφηνεσαι..
Πάντα με φοβιζε η διαδικασια του να μαθεις καποιον, και ακομα περισσοτερο να μαθει καποιος εσενα! Εσενα ομως! Στο βαθος! Να ανοιχτεις, να δειξεις τις αδυναμιες σου! Ολο αυτο με τρομαζε..
Και μονο στην ιδεα τρελαινομουν! Πίστευα οτι αν ανοιχτεις γινεσαι ευαλωτος και ευκολα πληγωνεσαι!
Και γινεται αυτο, αν ανοιχτεις σε λαθος ανθρωπους..Αφου λοιπον δεν ξερεις ποιοι αξιζουν και ποιοι οχι, κλεινεσαι στον εαυτο σου για να εισαι σιγουρος.
Οχι πως αυτο ειναι λυση, αλλα τουλαχιστον εχεις το κεφαλι σου ησυχο! Την πατας, την ξαναπατας και πλεον σε βαραινουν τόνοι καχυποψιας και απογοητευσης που δεν σε αφηνουν να δωσεις αλλες ευκαιριες.
Κακως βεβαια γιατι δεν ειναι ολοι ιδιοι..
Γνωριζεις λοιπον καποιον και σκεφτεσαι ''σιγα μην διαφερει''..και βλεπεις οτι οντως διαφερει..αλλα όοοοχι! Αποκλειεται! Ειναι που εισαι στην αρχη της ανακαλυψης της προσωπικοτητας και οταν ψαξεις λιγο ακομα θα δεις τον πραγματικο του εαυτο. Τι γινεται ομως οταν ψαχνοντας, αντι για τα αρνητικα που θεωρεις δεδομενα, βλεπεις ολοενα και περισσοτερα θετικα; Σιγουρα ξαφνιαζεσαι!
Για να επανελθω λοιπον, θεωρουσα πολυ δυσκολο να μαθεις και να σε μαθουν.
Και οσο συνειδητοποιω οτι αυτο συμβαινει, φοβαμαι ακομα περισσοτερο..αλλα ειναι ωραιος φοβος. Βασικα νιωθεις περιεργα οταν καποιος θελει να σε μαθει ισως και καλυτερα απ' οτι εσυ ξερεις τον ιδιο σου τον εαυτο. Αλλα μ'αρεσει η ιδεα. Ισως δεν ειναι τοσο τρομερο. Οπως σε ξερει η μαμα σου και η κολλητη σου, ετσι θα σε μαθει και καποιος αλλος, που λογικα στην πορεια μαζι του θα σε ενωνουν πολλα πραγματα..και ειναι ομορφο αυτο!
Περνάς χρόνο μαζί του, γνωρίζεστε καλυτερα, μαθαινετε τις αδυναμιες σας, τις ξεπερνατε, συζητατε, αισθανεται εμπιστοσυνη ο ενας για τον αλλον, κανετε πραγματα μαζι, ζητας τις συμβουλες του γιατι ξερεις οτι θελει το καλο σου και μπορει να σε βοηθησει, σε ξαφνιαζει καθε μερα θετικα και χαιρεσαι γι'αυτο! Κανει τις μερες σου ομορφοτερες!
Νιωθεις τυχερη που ηρθε στη ζωη σου..Οταν δεν ειστε μαζι σου λειπει, νιωθεις χαμενη..
Του λες τι σκεφτεσαι..ειναι εκει για ΄σενα και δεν φοβαται τιποτα.
Υπαρχουν βεβαια και στιγμες που κυριολεκτικα πετας! Δεν υπαρχει λογικη! Δεν υπαρχει τιποτα! Μονο αυτο που ζεις και δεν θες να τελειωσει!
Σου αρκει να τον κοιτας και να σου χαμογελαει!
Θες να ζησεις το ονειρο σου..που ομως ειναι πραγματικοτητα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου