Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

Έτσι Ξαφνικά *

Όταν ήμουν μικρή πίστευα πως ο θάνατος ζει μακριά. Πολύ μακριά. Έξω απ' το χωριό μου, έξω απ΄το νησί μου, έξω απ'τη χώρα μου. Κάπου μακριά. Τόσο μακριά που δεν μπορεί να μας πλησιάσει. Ούτε εμάς, ούτε τους γύρω μας. Θα 'θελα να μπορώ να πιστεύω ακόμα το ίδιο..δυστυχώς όμως μεγαλώνουμε και μαζί με τα χρόνια που περνούν έρχεται η συνειδητοποίηση και η γνώση..[που τελικά σε κάνει να νιώθεις πως προτιμάς την άγνοια κάποιες φορές.]
Μακάρι να ίσχυε αυτή η παιδική μου άποψη. Να μην ερχόμασταν ποτέ αντιμέτωποι με το ''κακό''.
Όμως, εδώ, τώρα, άλλος γράφει τους κανόνες του παιχνιδιού που λέγεται 'ζωή'.
Και απ' ότι φαίνεται η ζωή είναι μικρή, απρόσμενη, άδικη..
Το 'κρίμα' δεν βγαίνει απ' το στόμα μου. Δεν μπορείς να πεις 'κρίμα' για έναν άνθρωπο που χάθηκε.
Καμιά λέξη δεν ταιριάζει..
Η σιωπή ίσως είναι μια κάποια λύση..
Οι σκέψεις όμως σε πνίγουν..
Όσο και αν ψάχνεις το ''γιατί'', απάντηση δεν θα βρεθεί.
Σκέφτεσαι αυτόν που έφυγε και αυτούς που άφησε πίσω. Δεν ξέρεις για ποιόν να στεναχωρηθείς πιο πολύ. Για αυτόν πού 'έφυγε' και για το πόσα είχε ακόμα να κάνει και να ζήσει..; Για αυτούς που η ζωή τους απο' δω και πέρα δεν θα είναι πια ίδια..; Για τα μικρά παιδιά που δεν θα ξαναπούν 'μαμά'..;
Νιώθεις πως όλη σου η ενέργεια τέλειωσε. Παρόλα αυτά οι σκέψεις φέρνουν άλλες σκέψεις..
Σκέφτεσαι πως έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι.
Παρασυρόμαστε απ' την καθημερινότητα και χάνουμε την ουσία.
Και καταλαβαίνουμε τι έχει αξία όταν συμβεί κάτι το οποίο θα μας ταρακουνήσει.
Και καμιά φορά είναι αργά.
Και μετά παρασυρόμαστε πάλι, ξεχνάμε εύκολα..
Μέχρι να ταρακουνηθούμε πάλι..
Και πάλι να ξεχάσουμε..

* Τόσο άδικα, τόσο ξαφνικά, τόσο νωρίς *

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου