Φθινοπωρινή Μελαγχολία

Γύρω στα μέσα Αυγούστου περίπου, όταν ακόμα οι βουτιές έδιναν και έπαιρναν, σκεφτόμουν πότε θα φθινοπωριάσει...ήθελα να μπω στη ''ρουτίνα'' μου, στο σπίτι, στη ζέστη, στην οικογενειακή θαλπωρή, ακόμα και στα βιβλία μου!

Σήμερα όμως, που είδα και ένιωσα την πρώτη βροχή του Σεπτέμβρη...

Δεν υπήρχε καθόλου ''ζωή'' εκεί έξω..στο χωριό, στο δρόμο, στη θάλασσα..

τα μόνα που υπήρχαν ήταν τα ποτάμια της βροχής στους δρόμους..

Κατάθλιψη..

Μέχρι πέρυσι αυτοί οι πρώτοι μήνες του χειμώνα σηματοδοτούσαν και μια νέα σχολική/ακαδημαϊκή χρονιά..

Φέτος όμως, που τις επόμενες μέρες δεν έχω κάτι να περιμένω, η μελαγχολία είναι μεγαλύτερη..

Περνούν τα χρόνια νερό..

σιγά το νέο θα μου πεις..

εγώ όμως τώρα το διαπιστώνω..

Σκέφτεσαι που είσαι, τι κάνεις, τι θες να κάνεις και τι μπορείς (πιο βασικό) να κάνεις..;

Και μόνο στη σκέψη ότι θα σε συνεπάρει ο χρόνος, τα χρόνια, το χρήμα, η καθημερινότητα..νιώθεις να πνίγεσαι..

Είναι απ' τις πιο έντονες στιγμές που νιώθεις ότι θες να αλλάξεις τον κόσμο!

Προσγειώνεσαι όμως γιατί..''Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ''.

Προσπαθείς να βάλεις ένα πρόγραμμα, να κάνεις σχέδια..

Πώς όμως να κάνεις σχέδια αν δεν είσαι σίγουρος ότι αυτά μπορούν να πραγματοποιηθούν;

Σκέφτεσαι τις επιλογές σου..

αρχικά αυτές που έχεις κάνει ήδη..μετανιώνεις για κάποιες, μετά από λίγο μετανιώνεις που μετάνιωσες..

ύστερα αυτές που θα κάνεις στο μέλλον..

Αβεβαιότητα..

Δεν ξέρεις τι θες..

αισθάνεσαι έρμαιο στα χέρια του χρόνου που τρέχει..και που ξέρεις ότι πρέπει να τρέξεις και 'συ μαζί του, χωρίς όμως να ξέρεις προς ποια κατεύθυνση θες να πας..