Και τελικά..

...δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε;

Monologos

Να 'ναι κατι περαστικο;
Να 'ναι μια δοκιμασια;
Να 'ναι η πραγματικοτητα;
και κατα συνεπεια η απολυτη αληθεια;
Απο ολα αυτα νομιζω πως με τρομαζει το τελευταιο.
Οντως δηλαδη η αληθεια ποναει..;
Και γιατι αυτη την αληθεια δεν την βλεπουμε νωριτερα ωστε να μην ερθουμε αντιμετωποι με τον πονο;
Αρνουμαι οτι ειναι αληθεια.
Δεκτό.
Αφου λοιπον δεν ειναι αληθεια, τοτε τι ειναι;
Κατι πρεπει να ειναι.
Ψαξε, ξαναψαξε, ρωτα! Σκεψου! Κλαψε!
Το βρηκες;
...................( ερχεται το αναμενομενο οχι ).
Κριμα...
Θα παραιτηθεις;
Και βεβαια οχι! Θα προσπαθησω!
.....
.....
Προσπαθησες;
Χμμ..μαλλον οχι πολυ..πρεπει και αλλο. Θελω και αλλο!
Ο αλλος θελει;
Μα υπαρχει περιπτωση να μην θελει;
Αποκλειεται!
ή μηπως υπαρχει;
( Σκεψεις-σκεψεις-σκεψεις )
Οχι! Θελει! Απλα δεν προσπαθησα αρκετα!
.....
.....
ποσο ακομα θα προσπαθεις;
δεν ξερω..
μηπως ειναι ματαιο;
Οχι, δεν γινεται! Δεν μπορει να ειναι ματαιο!
Και ομως..για βαλε και αυτη την εκδοχη στο μυαλο σου..η πραγματικοτητα που λεγαμε στην αρχη..
Το περαστικο περναει..
Η δοκιμασια τελειωνει..
Η πραγματικοτητα μενει..
Και αυτο απ' οτι φαινεται εχει μεινει.

Na mou xamogelas..

                                                              
Ξερεις τι αγαπώ;
Το χαμογελο σου..
Οχι ομως το απλο χαμογελο...
αλλα..
Οταν χαμογελανε τα ματια σου!
Θυμαμαι τις φορες που σου ελεγα ''νααα τωρα χαμογελανε τα ματακια σου'' και εσυ απαντουσες ''τι εννοεις χαμογελουν τα ματια μου;''
Και ομως τις λατρευω αυτες τις στιγμες..Οταν με κοιτας ετσι..Ειναι συνηθως οι στιγμες που εχω πει καμια χαριτωμενη βλακειουλα απο 'κεινες που σε κανουν να γελας και  κυριως να  χ α μ ο γ ε λ α ς   και να σκεφτεσαι οτι εισαι ευτυχισμενος που εισαι μαζι μου, και οτι δεν με αλλαζεις με τιποτα στον κοσμο. Ναι, εκεινες ειναι οι στιγμες που χαμογελουν τα ματια σου..και σου παει πολυ! Ζω για αυτες τις στιγμες, ειδικα οταν ξερω οτι ευθυνομαι εγω για αυτες!
Ειναι απ τα πρωτα που εχω να θυμαμαι απο 'σενα..Το ποσο ξεχωριστα χαμογελουν τα ματια σου..Και οταν συμβαινει δεν χορταινω να τα παρατηρω..
Ειναι αυτο που λεμε ''Το βλεπω στα ματια σου'' ρε παιδι μου! Δεν μπορω να το εξηγησω διαφορετικα! Τα διαβαζω! Τα νιωθω! Τα καταλαβαινω! Τα αγαπαω!
Να μου χαμογελας..Να μου χαμογελας με τον τροπο που ξερεις..Αυτο θελω!

Fear Vs Love

Όλους θα τους ακούσεις να παραπονιούνται ότι δεν αντέχουν άλλο..γιατί κουβαλάνε ένα βάρος..συνήθως ασήκωτο..και διαφορετικό για τον καθένα..
Το βάρος της μοναξιάς..
Το βάρος του πόνου..
Το βάρος της απώλειας..
Το βάρος των προβλημάτων γενικώς..
Συχνό και καθημερινό φαινόμενο..εντελώς λογικό..
Ωστόσο, θα πρόσθετα άλλο ένα..δεν ακούω κανέναν να παραπονιέται γι' αυτό..αλλά μάλλον υπάρχει και δεν του δίνουμε την σημασία που του πρέπει..
και αυτό είναι το βάρος της αγάπης..
Δεν το έχετε ξανακούσει ε;
Και όχι!
Δεν εννοώ το να αγαπάς εσύ κάποιον..αυτό δεν μπορώ να το υπολογίσω στα ''βάρη''..
Εννοώ όταν ξέρεις και νιώθεις ότι αγαπούν εσένα!
Αληθινά όμως..
Χωρίς όρους και διαπραγματεύσεις..
Απλά, αθόρυβα και αληθινά!
Δεν είναι περίεργο το συναίσθημα;
Δεν είναι περίεργο να νιώθεις ότι σ' αγαπούν;
Είναι..σαν να κρατάς στα χέρια σου κάτι πολύτιμο..και φοβάσαι μήπως χαθεί..βασικά μήπως το κάνεις να χαθεί..
Τί ευθύνη...;
Μια ευθύνη..απόλυτα και μόνο δική σου..
Κανονικά δεν θα 'πρεπε να είναι βάρος, όμως δεν γίνεται αλλιώς..
Κοιτάζεις στα μάτια τον άνθρωπο που σου χαρίζει έτσι απλόχερα την ευτυχία και φοβάσαι..φοβάσαι μήπως τον απογοητεύσεις..μήπως τον πληγώσεις..
Αν φοβάσαι,  έχεις τύψεις επειδή τριγυρίζουν στο μυαλό σου όλες αυτές οι σκέψεις..
Αν δεν φοβάσαι, νιώθεις αναίσθητος..
Το σωστό ποιό είναι;
Υπάρχει σωστό και λάθος;
Μήπως δεν είμαστε ακόμα άξιοι να αγαπηθούμε;
Θα είμαστε ποτε;

Epiloges

Σου λένε διάλεξε..
Eίναι ευκολία αυτή ή πρόβλημα ;
Διαλέγεις..
και μετά πώς το σηκώνεις το βάρος το ασήκωτο που έχει η εκλογή σου ;
Eνώ εκείνο το έτυχε..τι πούπουλο..
Στην αρχή..
Γιατί μετά σε γονατίζουν οι συνέπειες..
Aσήκωτες κι αυτές..
Kατά βάθος είναι σαν να διάλεξες.

''Σαν να διάλεξες'', Κική Δημουλά (απόσπασμα)

''Erwtikos Logos''

...<<Λες κι είχα αναστηθεί γυμνή σε μια παρμένη θύμηση

        σαν ήρθες γνώριμος και ξένος, ακριβέ μου
        να μου χαρίσεις γέρνοντας την απέραντη λύτρωση
        που γύρευα από τα γοργά σείστρα του ανέμου...>>

        Το ραγισμένο ηλιόγερμα λιγόστεψε κι εχάθη
        κι έμοιαζε πλάνη να ζητάς τα δώρα τ' ουρανού.
        Χαμήλωναν τα μάτια σου. Του φεγγαριού τ' αγκάθι
        βλάστησε και φοβήθηκες τους ίσκιους του βουνού.

    ...Μες στον καθρέφτη η αγάπη μας, πώς πάει και λιγοστεύει
       μέσα στον ύπνο τα όνειρα, σκολειό της λησμονιάς
       μέσα στα βάθη του καιρού, πώς η καρδιά στενεύει
       και χάνεται στο λίκνισμα μιας ξένης αγκαλιάς...

Γ.Σεφέρης (απόσπασμα)


 Είπα να κάνω την αρχή χθές και να μπω στο κλίμα του μαθήματος του Σεφέρη..
Ομολογώ το πρώτο μισάωρο απελπίστηκα! Μου φανηκε τελειως δυσνόητος..ακαταλαβίστικος!
Λίγο με την βοήθεια της καθηγήτριας, λίγο με την κατάλληλη προσοχή άρχισε να μου φαίνεται ενδιάφερον να προσπαθείς να μπεις στο μυαλό του ποιητή!
Διάλεξα τις τρεις τελευταιες στροφες του ποιηματος που διδαχθηκαμε, γιατι πολυ απλα αυτες με ''τραβηξαν'' περισσοτερο..
Η πρώτη, ειπε η καθηγήτρια, θεωρείται απ'τα πιο ερωτικά τετράστιχα..Δικαίως, εχω να δηλωσω!
...ήρθες, μας λεει ο Σεφέρης.. ''..ήρθες γνώριμος και ξένος..'' Πόσο αληθινος στίχος! Δύο εννοιες σε μισό στίχο! Γνώριμος..πάντα στον έρωτα εχεις την αισθηση πως τον αλλον το ξερεις απο παλια...Αλλά ταυτόχρονα Ξένος..γιατί κατα βαθος, όσο και να ερωτευθουν τα δυο προσωπα, ποτε δεν ταυτιζονται..!!
Και Ξαφνικα...''..το ραγισμένο ηλιογερμα λιγοστεψε κι εχαθη''..
Κάπως έτσι ερχεται ο χωρισμος..ο πόνος..το τέλος..
Αυτή ειναι και η πορεια των ερωτικων σχεσεων..Ο Ερωτας απ'τη φύση του ειναι μια κατάσταση που θα τελειωσει..
Η τελευταια στροφη, δειχνει το περασμα του χρονου...
''..η αγαπη μας, πως παει και λιγοστευει...
             και χάνεται στο λικνισμα μιας ξένης αγκαλιάς..''
Ξενη αγκαλιά...γκρεμίζεται σιγά σιγά η ψευδαίσθηση της μοναδικότητας...


Όμορφο ποίημα, αληθινό..
Δεν κρύβω όμως πως στη φάση που είμαι θα προτιμούσα να έχει happy end! Ισως όμως τοτε, να μην ηταν ερωτας..Απ΄την αλλη..ισως να υπάρχουν και εξαιρέσεις και να βρισκεται καπου αυτη η ..μοναδικότητα!

 

Autos o kosmos den 8a allaksei pote...

Γιατί να είναι ο κόσμος έτσι;
Γιατί να υπάρχει τόση αδικία;
Γιατί να επιβιώνει πάντα ο ισχυρότερος;
Γιατι να επιβραβεύεται το λάθος;
Γιατί να πράττει ο κόσμος μόνο με βάση το συμφέρον του;

Γιατί αν δεν είσαι ''γλειφτρόνι'' δεν πας μπροστά;
Ποιός καθορίζει το σωστό και το λάθος;
Σε ποιόν εμπιστευομαστε να τα ορίσει;
Είναι άξιος;
Κρίνει σωστά;
Και αν δεν κρίνει σωστά, μπορεί να διορθώσει το λάθος του;
Θέλει να το διορθώσει;
Αλλάζει μετά τακτική;
ή συνεχίζει..
ελπίζοντας πως την επόμενη φορά δεν θα τον καταλάβεις;
Γιατί όσο περνούν τα χρόνια, οι μέρες, οι ώρες, τα λεπτά, αυξάνονται τα ''λαμόγια'';
Θα καθαρίσει κάποτε αυτός ο κόσμος;
ή ποτέ..;;!!
Γιατί η λέξη διαφθορά είναι η πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι την κοινωνία μας;
Δεν είναι άδικο;
Δεν είναι ψυχοφθόρο;
Δεν είναι αηδιαστικό;
Ποιός αποφασίζει για 'μας και το μέλλον μας και το παρόν μας;
Και αφού βλέπουμε ότι κάτι δεν πάει καλά, γιατί δεν το σταματάμε;
Γιατί μας αρέσει το ''βόλεμα'';;
Γιατί κατά βάθος ο κόσμος δεν θέλει να αλλάξει;
Και γιατί όποιος προσπαθεί για αυτή την αλλαγή, σωπαίνει εξαναγκαστικά;;;
Γιατί συνεχίζουν να ζουν αυτοί που τον εξανάγκασαν να σωπάσει;;;
Γιατί απόλυτος κυβερνήτης μας είναι το χρήμα και συγκυβερνήτης του η δόξα;;;
Γιατί όλοι διψούν για μια σταγόνα δόξας; Και για ένα αξίωμα; Και για μια φήμη;
Πότε θα δουν ότι όλα αυτά μόνο θλίψη και προβλήματα μπορούν να προκαλέσουν;;;
Γιατί δεν υπάρχουν ''άνθρωποι'' πια;;;
Τους έχω σιχαθεί όλους! Δεν είναι τραγικό να υπάρχει αυτή η λέξη στο λεξιλόγιο μου απο τόσο νωρις;
Έτσι τα κατάφεραν όμως!
Καθε μέρα που περνάει αυτός ο κόσμος με απογοητεύει όλο και περισσότερο...και όσο και αν προσπαθώ να το αλλάξω αυτό, γιατί κατα βάθος μόνο λύπη αισθάνομαι για τον περίγυρο μου, δεν καταφέρνω τίποτα..το μόνο που κάνω είναι να σιγουρεύομαι ότι δεν αξίζει τίποτα πια!
Ντρέπομαι για λογαριασμό τους, και για λογαριασμό μας!
Είμαστε άξιοι της μοίρας μας!

 

                                         
               <<Στ' αυτιά μου δεν χωράνε υποσχέσεις
                                το έργο το 'χω δει μη με τρελαίνετε
                                               το πλοίο των ονείρων μου με πάει
                                                          σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε..>>