Από μικρή χάζευα τον ''Μικρό Πρίγκιπα'' στη βιβλιοθήκη του σπιτιού μου και πολλές φορές έπιανα στα χέρια μου το βιβλίο και το ξεφυλλιζα..προσπαθούσα να το διαβάσω..προσπαθούσα να το καταλάβω..αλλά δεν τα κατάφερνα..Πριν απο κανα-δυό χρόνια, πιο ώριμη πια..και πιο ικανή να δεχτώ αν όχι όλα, τα μισά νοήματα, αφιέρωσα στον Μικρο Πριγκιπα το χρόνο και τη σκέψη που του αξιζε...
''Αν όμως μ' εξημερώσεις, η ζωή μου θα γίνει ηλιόλουστη. Θα αναγνωρίζω το θόρυβο ενός βήματος διαφορετικού απ' όλα τ' άλλα. Τα άλλα βήματα θα με κάνουν να κρύβομαι κάτω από τη γη..Το δικό σου, σαν μουσική, θα με τραβάει έξω από τη φωλιά μου. Κι έπειτα κοίτα. Βλέπεις εκεί πέρα, τα χωράφια με το στάρι; Τα χωράφια με το στάρι δε μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι λυπηρό. Όμως εσύ έχεις μαλλιά χρυσαφένια. Θα είναι υπέροχο λοιπόν όταν θα με έχεις εξημερώσει. Το στάρι, που είναι χρυσαφένιο, θα μου θυμίζει εσένα!'' (Αποσπασμα απο το διαλογο με την αλεπου)
Και μετα απο το βιβλιο..σειρα ειχε αυτο το τραγουδι.. ''Αν χωρουσα και γω στο μικρο σου πλανητη..'' Πόσο όμορφο;
''Εναν κοσμο να βρω και τους δυό να χωράει..''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου