Σκέφτομαι τι είναι χειρότερο όταν πεθαίνει κάποιος δικός σου εκτός απ' το ότι δεν υπάρχει πια στη ζωή (σου)..
Ίσως το ότι δεν πρόλαβες..
Δεν πρόλαβες να πεις τι νιώθεις, τι σκέφτεσαι, τι ονερεύεσαι, ότι τον συμπεριλάμβανες στα σχέδια και στα όνειρα σου.
Ότι τον αγαπάς.
Σκέφτεσαι ότι εκείνη η αγκαλιά -η τελευταία- έπρεπε να 'χε κρατήσει πιο πολύ.
Σκέφτεσαι πόσα δεν πρόλαβε εκείνος να σου πει.
Πόσα αφήσατε στη μέση..
λόγια, πράξεις.
Μας βρίσκουν απροετοίμαστους πάντα τα γεγονότα.
Έχουν πάρει τη σκυτάλη και 'μεις ακόμα στην γραμμή εκκίνησης.
[Να 'χαμε μια στιγμή μονάχα. Να πούμε όσα δεν προλάβαμε.]
Ίσως το ότι δεν πρόλαβες..
Δεν πρόλαβες να πεις τι νιώθεις, τι σκέφτεσαι, τι ονερεύεσαι, ότι τον συμπεριλάμβανες στα σχέδια και στα όνειρα σου.
Ότι τον αγαπάς.
Σκέφτεσαι ότι εκείνη η αγκαλιά -η τελευταία- έπρεπε να 'χε κρατήσει πιο πολύ.
Σκέφτεσαι πόσα δεν πρόλαβε εκείνος να σου πει.
Πόσα αφήσατε στη μέση..
λόγια, πράξεις.
Μας βρίσκουν απροετοίμαστους πάντα τα γεγονότα.
Έχουν πάρει τη σκυτάλη και 'μεις ακόμα στην γραμμή εκκίνησης.
[Να 'χαμε μια στιγμή μονάχα. Να πούμε όσα δεν προλάβαμε.]
Ω, πόσο αληθινό... Και θλιβερό ταυτόχρονα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ με άγγιξε αυτή σου η ανάρτηση, Angelina.
Να σαι καλα Σεβαχ.
ΔιαγραφήΠαρασυρόμαστε απ' την καθημερινότητα και χάνουμε την ουσία. Πρέπει να γίνει κάτι για να συνειδητοποιήσουμε τι έχει αξία! Και καμιά φορά είναι αργά.