..Metraw Stigmes..

Μεγαααλο θεμα! Με απασχολει συχνα πυκνα, οταν σκεφτομαι τους ανθρωπους που αποτελουν τον κοσμο μου..Τους φερνω στα ματια μου και τους επεξεργαζομαι..Τους γονεις, τους συγγενεις, την οικογενεια, τους γνωστους, τους φιλους, τους κολλητους, τους ερωτες..Εχω ενα κολλημα! Δεν μ'αρεσει να χανω τους ανθρωπους απ ΄τη ζωη μου! Εννοω δεν μ'αρεσει να χανω την επαφη μαζί τους. Σκεφτομαι οτι καλως ή κακως καποιοι ανθρωποι υπηρξαν στην ζωή μου, στην καθημερινότητα μου, και είτε εμειναν για λίγο, είτε για πολύ, θέλω να ξέρω ότι ειναι καλα, να χαίρομαι οταν τους βλέπω, να μπορώ να πάρω ενα τηλεφωνο για να δω αν ζουν στο κατω κατω! Μεχρι πριν 1-2 χρονια ημουν αμειλικτη! Θα μπορουσα να ''τσακωθω'' για αυτο το θεμα! ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΧΑΝΩ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΑΠ' ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ελεγα και ξαναλεγα..Οι φιλες μου ομως μου ελεγαν οτι ''καποιοι ανθρωποι δεν αξιζει να ειναι στη ζωη σου, ουτε να τους σκεφτεσαι, ουτε να τους θυμασαι''..Δεν συμφωνω..Δεν μπορω να τους ξεγραψω..Το μονο που εχω αρχισει και βιωνω και ετσι διαπραγματευομαι το θεματακι, ειναι το αν οι αλλοι θελουν να χαθουν απ΄τη ζωη σου! Στη περιπτωση αυτη οοο,τι και να πιστευεις εσυ, δεν εχει καμία απολυτως σημασια! Δεν ειναι δικη σου επιλογη, οπόοοτε αποδεχεσαι καταστασεις!
Βεβαια, δεν θελω να ειμαι απολυτη..Υπαρχουν φορες που θα ΄θελα με ενα μαγικο κουμπακι να εξαφανισω καποιους ανθρωπους απ' τη ζωη μου! Αυτο ομως το παθαινω τωρα, μεχρι προσφατα δεν το ειχα..Απλως να..εχω βαρεθει την γαιδουριά του κοσμου, το δηθεν, τον εγωισμο, και με αναγκαζουν να μετανιωνω που τους γνωρισα και τους συναναστραφηκα! Οσους ομως συμπαθω και για καποιο λογο δεν υπαρχουν στην καθημερινοτητα μου πια, δεν μπορω να τους διαγραψω ετσι απλα..!
Οπως λεει και το τραγουδακι “οσους ηρθαν για να μεινουν, οσους εφυγαν πριν γινουν”..
Καποιοι ηρθαν και θα μεινουν! Και φαινεται ποιοι ειναι αυτοι που θα μεινουν! Ο,τι αξιζει μενει! Οσο για αυτους που εφυγαν ''πριν γινουν'', δεν ξερω γιατι ηρθαν..πιθανον γιατι κατι θα ειχαν να προσφερουν και αυτοι, ολοι κατι εχουν να μας δωσουν..Θελω να μενω με τις ομορφες αναμνησεις, τις βολτες, τους καφεδες, τις συζητησεις..Ενταξει, δεν ξεχναω ευκολα, αλλα προσπερναω..Θέλω να τους κρατησω αυτους τους ανθρωπους! Δεν ξερω αν ειναι σωστο ή λαθος..Αλλα και παλι ολα υποκειμενικα ειναι..Δεν υπαρχει σωστο και λαθος! Θελω να τους κρατησω, και θα το κανω οσο περναει απο το χερι μου! Και οποιος δεν ειναι σε θεση να το δεχτει, απλα ειναι ανωριμος και σε αυτη την περιπτωση δεν θελω και δεν αξιζει να υπαρχει στον κοσμο μου! Δεν με νοιαζει αν ζω σε συννεφο ή σε παραμυθι! Θελω να ζω σε εναν ιδανικο κοσμο! Και θα κανω ο,τι μπορω για να τον φτιαξω!