Λάθη..

Με αφορμη μια συναντηση που ειχα, χαζευα και αναρωτιομουν τι λαθη εχω κανει..Και ακολουθησε η εξης σκεψη: Γιατι εκανα αυτα τα λαθη; Και μετα σκεφτομουν πως θα ημουν αν δεν ειχα κανει τα συγκεκριμενα λαθη. Αλλα με υποθεσεις δεν μπορεις να εισαι σιγουρος..Οποτε εμεινα στο γιατι τα εκανα και στα γνωστα ''ρητα'' που λεει ο κοσμος, ξερετε αυτα τα πολυ γνωστα και πλεον βαρετα: '' τα λαθη ειναι ανθρωπινα'' καθως και '' απο τα λαθη σου μαθαινεις'' κτλ..Γιατι πρεπει να παθουμε για να μαθουμε; Δεν ειναι λιγο ειρωνικο; Πριν 2 χρονια σε μια συζητηση με τη μαμα μου, αυτη μου ελεγε ''κανεις λαθος'' και εγω της απαντουσα γεματη αντιδραση ''ενταξει! ασε με να το κανω!'' και σταματουσα καθε διαλογο.
Τοτε το ελεγα και το πιστευα..Ηθελα να το κανω το λαθος, και ας εβλεπα οτι ειναι λαθος! Δεν ξερω γιατι παντα ενω βλεπουμε οτι κατι ειναι στραβο, εμεις παμε κατα πανω του..
Τωρα ομως εχω αλλαξει γνωμη. Δεν ειναι οτι μετανιωνω, αλλα βλεπω οτι καποια πραγματα ειναι χασιμο χρονου να πω; μαθηματα μεν, λαθη δε. Εξακολουθει παντως να μου φαινεται ειρωνικο το ολο σκηνικο..Αν δεν παθεις, δεν θα μαθεις. Γιατι δηλαδη πρεπει να πληγωθεις για να μαθεις; Και βασικα γιατι τα πραγματα ειναι τοοοοσο πολυπλοκα; Ποτε μου δεν το καταλαβα. Στο μυαλο μου φανταζαν και φανταζουν τοσο απλα, αλλα δεν ειναι τελικα...; Δεν ξερω, και δεν ξερω αν θα μαθω κιολας..

Τα λαθη λοιπον..Γινονται..Για καλο υποτιθεται..Και λεω υποτιθεται γιατι ειμαι λιιιιγο δυσπιστη. Τι εννοω; Θα δεχομουν ρε παιδια οτι απ τα λαθη σου μαθαινεις και οτι σε βοηθουν, ΑΝ δεν τα ξαναεκανες. Ελα ομως που απ' οτι βλεπω και απο μενα και απ τους αλλους, παρολο που κατα καιρους κανουμε λαθη, στην πορεια του χρονου αντι να βελτιωνομαστε, κανουμε τα ιδια και χειροτερα! Αρα αυτο αναιρει το οτι τα λαθη γινονται με στοχο να μαθεις απο αυτα. Μηπως λοιπον και αυτο το εχουμε βρει σαν δικαιολογια για τις όποιες βλακωδεις πραξεις; Προσωπικα δεν μ'αρεσει να βρισκω δικαιολογιες..Επομενως αναγνωριζω οτι εκανα, κανω και θα κανω λαθη. Ελπιζω ομως οντως καπου να βγαλει ολο αυτο. Ναι ναι, εννοω στα 50 μου τουλαχιστον να εχω βαλει λιγο μυαλο!
Αυτο που με καθησυχαζει αλλα παραλληλα με αγχωνει ειναι οτι οκ..τα μεχρι τωρα λαθη μου ηταν τετοια ωστε δεν αφησαν πισω κατι το τρομερο, περα απο απογοητευση για τους γυρω μου αλλα και για μενα, γιατι σε αντιθεση με καποιους, ριχνω τις ευθυνες πρωτα στον εαυτο μου και πιο πολυ νευριαζω με μενα παρα με τους αλλους. Αναρωτιεμαι ομως, οσο μεγαλωνω, μεγαλωνουν και τα προβληματα, και οι υποχρεωσεις και ο κοινωνικος περιγυρος.. Μηπως θα μεγαλωσουν και τα λαθη; Και μηπως τοτε θα ειναι πιο αισθητα; Και αν ναι, θα ειναι ευκολο να διορθωθουν..;